Voor de Colruyt
in de rij, fluistert een
oude vrouw naar mij.
"Goh, wat is het stil..."
Ik treed haar lachend bij.
en zeg: "Dat is omdat
iedereen bezinnen wil."
"Zou het?" zie ik haar
ogen vragen. Maar ik
schud zachtjes van nee.
"We wachten lijdzaam op
de nacoronadagen en
draaien dan weer met
de mallemolen mee."
We wuiven naar elkaar
en ieder gaat zijn weg.
Toch denk ik nog altijd
aan haar als ik thuis mijn
woorden bij de groenten
in de vriezer leg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten