Van beroep ben ik leurder
Vrijdag, laatste uur. Gedoofd vuur
Moeder die in de hemelen zijt
Taal is mijn gezel
Waar gaan we eigenlijk naartoe?
Ik kan al weer netjes
In mijn dromen zie ik
Het is niet van niet willen
Ik hoor mezelf praten
Iedereen was euforisch
Omdat zij toelieten dat het kon.
Nu zou ik naar je luisteren
Nu wel, maar da’s te laat
De eigen zon verduisteren
Daar ben ik prima toe in staat.
Je moest me laten gaan
mijn weg richting de muur
Want als je me bij wou staan
Betaalde je dat duur.
Je stond altijd voor me klaar
Maar ik moest en zou alleen
Nu denk ik: kon ik maar
Maar jij bent elders heen.
Het leven van een leerkracht
is wel eens met ontgoocheling doorspekt
Maar niets dat enthousiasme meer versmacht
dan het ontbreken aan respect.
Na een schooljaar van alles geven
wacht vaak merci en dankbaarheid
van leerlingen die voelen hoe gedreven
jij voor hun maximale kansen strijdt.
Maar dan gaat de directie herverdelen
En is gedane arbeid nog weinig waard
Dan worden we pionnetjes om mee te spelen
Dan wordt op menselijkheid en logica bespaard.
Ze is er mij toch eentje
die eerste in de rij
Soms een buitenbeentje
met ook trekjes van mij
Maar ze is absoluut veel meer
Ze zet alvast veel beter door
en toont mij keer op keer
Zo ga je ergens voor!
Niet met grote woorden
Maar met twinkel in de ogen
En met iets wat mij nooit toebehoorde
Een heerlijk relativeringsvermogen.
Vroeger was het steeds
van hoger, beter, meer
van immer verder reiken
van ik kan wat ik probeer
Maar geleidelijk maken
zwaartekracht en jaren
daartegen alsmaar
meer bezwaren
en ontstaat de ommekeer
Dan stel je node andere doelen
omdat je stilaan begint te voelen
wat ze met bergaf bedoelen
en dat doet een beetje zeer
Dus tracht je naast vertragen
ook het verval zo uit te dagen
dat je gerust nog kunt gewagen
van een voor zijn leeftijd fitte heer.
Daarom blijf ik trage rondjes lopen
in de hoop hier en daar wat tijd te kopen
waarmee ik dat onvermijdelijke slopen
nog voor eventjes bezweer.
Het schooljaar is voorbij
De schoolpoort mag nu dicht
Maar er wringt nog veel in mij
dat het netjes sluiten ontwricht
Niet iedereen werd recht gedaan
Niet alle fouten zijn opgeheven
Er werd gesproken mede uit mijn naam
waar maar moeilijk mee valt te leven
Onkunde werd met onwil toegedekt
want wat niet weet, niet deert
Maar het vreet erg aan mijn zelfrespect
en ondergraaft de waarden mij geleerd.
Het hoofd groot en vol
met een teveel aan gedachten
De wereld buiten raast hoorndol
en rijt de eigen stem aan flarden
De ogen slikken alle beelden
gemaakt van rijstpapier en glas
Daar waar ooit enkel onschuld speelde
zit nu over menig droom een kras
Het hart hoort zijn echo’s aan
galmend in een leeggelopen borst
Maar er is de wil om recht te staan
hoeveel verlies dat ook nog kost.
Een mondharmonica
vibreert huilend door de tent
echoot de outback van Australië
door ons beide niet echt gekend
Maar voor mijn zoon en mij
is dit een kippenvelmoment
Zonder woorden en zij aan zij
wordt wat ons bindt herkend.
De dag was goed begonnen
Als pasgeboren licht
Ze vond alles om te zoenen
Ja hoor, zelfs mijn gezicht
We aten en we lachten
Deden aan gelukkig zijn
Maar een droevige gedachte
veroverde plots terrein
Ze trok de stilte aan
Als een jas tegen de regen
In haar oog aarzelde een traan
Over het waarom werd er gezwegen
Ze beloofde het te vertellen
van zo gauw ze het zelf wist
Ik voelde haar droefenis in me zwellen
als opkomende mist.
In de verte fluit een vogel
een vrolijk lokkend lied
en je denkt: eindelijk iemand
die de wereld ook zo ziet
Dus geef je graag gehoor
en fluit met de vogel mee
Uren breng je samen door
Maar hij komt niet naar benee
Jij waagt je dan naar boven
om dichtbij te kunnen zijn
Maar dan is de vogel gauw gevlogen
en doet de plotse stilte dubbel pijn.
Val maar binnen, val maar binnen
In het veelgeplaagde Oekraïne
Want de herovering van vroeger
moet toch ergens eens beginnen
Val maar binnen, val maar binnen
Om wat oude glorie te herwinnen
En bescherm zo het eigen volk
Van fiere Russen en Russinnen.
Val maar binnen, val maar binnen
Terwijl het Westen hysterisch buiten zinnen
na het falen van goedbedoelde diplomatie
zich nu dan maar over sancties zal bezinnen
Val maar binnen, val maar binnen
Maar op lange termijn valt er niets te winnen
De geschiedenis kiest zelden echt de kant
van de Hitlers en Poetinnen.
Schijnbaar op kousenvoeten
Alleszins veel te gauw
Werd de baby in mijn armen
Een volwassen vrouw.
Maar wat ben je mooi
En wat ben je sterk
Wat timmer jij wonderlijk
aan jouw eigen levenswerk.
Je smeedt banden
en bijt in dagen
Je bent verliefd op alle landen
en wie met jou reizen wil
hoeft het maar te vragen.
Je bent geluk
dat groeit
Een boom
die bloeit
en zich wortelt
in het leven
en diep in mij.
Blijf zo je eigen weg gaan.
Verbonden, vrank en vrij.
Laat zij die het verdienen
uw volle aandacht krijgen
de weerlozen in Oekraïne
maar ook de armen wereldwijd
terwijl de prijzen blijven stijgen.
Ook zij die vechten voor wat vrijheid
of voor de rechten van de vrouw
Zij wiens leven niemand ooit benijdt
De vele volkeren in bet nauw.
Laat zij die het verdienen
uw volle aandacht krijgen
Ik stop hier met grienen
Hoog tijd om te zwijgen.
De laatste woorden
door jou gelezen
Het laatste verhaal
door jou verbeeld
hebben jou niet
kunnen genezen
maar hebben misschien
nog iets geheeld.
Een laatste keer lezen
tot tevreden moe
en dan glimlachen
Het moest zo wezen.
Doe nu maar de boeken toe.
