Op de heuvel wierp de kerk
haar schaduw nors en breed
het dorp ademde Gods werk
ter troosting van al wie leed.
Echo’s uit een vaag verleden
bepaalden toen de schreden
maar de hartslag van die tijd
raakte m’n dorp voorgoed kwijt.
’s Zomers schreed de barones
hoogwaardig door haar kasteel
tot op een dag een roversmes
blauw bloed zocht in haar keel
Het verval van toen is gekeerd
Het park er rond is nu gegeerd
maar de hartslag van die tijd
raakte m’n dorp voorgoed kwijt.
Kermisklanken in de westenwind
drie kramen en een spiegeltent
waar iemand licht de liefde vindt
en iedereen nog zijn wortels kent
Die karavaan is lang vertrokken
vervangen door betonnen blokken
en de hartslag van die tijd
raakte m’n dorp voorgoed kwijt
Sneeuwval legde alle leven lam
straten zwegen, de kachel sprak
gierende kou die alle lust ontnam
antennes te verdraaien op het dak
De winter wordt netjes weggezout
niemand die van stilstand houdt
maar de hartslag van die tijd
raakte m’n dorp voorgoed kwijt
De seizoenen bloeiden in de rekken
bij de kruideniersvrouw om de hoek
Zij kon met gemak de noden dekken
schreef speciale wensen in haar boek
Supermarkten langs de grote wegen
wisten haar uit de markt te vegen
maar de hartslag van die tijd
raakte m’n dorp voorgoed kwijt
Het dorp was trouw aan de mentaliteit
veroordeelde wat het niet kon vatten
gemoedsrust van kleinburgerlijkheid
bij onmacht ging men zich bezatten
Toen rolde iets over die traagheid heen
verslond wat ooit voldoende scheen
maar de hartslag van die tijd
raakte m’n dorp voorgoed kwijt.
Ik ben bang om gauw oud te worden
