Troostslaap

Vandaag heb ik je gezien
als meisje van achttien.
Je sliep. Diep. Je leek te
dromen van een morgen
lang geleden. Nog niet veel
geleden en vrij van de
zorgen die bij het ontwaken
weer over je gleden. Toen
we elkaar aankeken, was het
meisje geweken en zag
ik flauw weer de moeder.
Niet jij maar die van jou.
Die je nooit worden wou.

De nacht ademt zwaar

De nacht ademt zwaar.
In de kamer lig ik klaar
wachtend op een kuch,
een stem en dring de
opkomende slaap terug.

De nacht wekt demonen
die wreed de horror tonen
van verval en het trieste dal
waar elke mens door moet
gaan richting einde bestaan

De nacht breekt de kracht
van zorgzamen die tezamen
tekortschieten in hun verlangen
het lijden van de ander
menswaardig te ondervangen

De nacht is haar rust verloren
waaruit hoop wordt geboren
op een beter morgen waar
zorgen en pijn nog met pillen
te bestrijden en te verdragen zijn.

De nacht ademt zwaar
als ik naar het plafond staar
en ervaar hoe machteloos
hoe broos we allen zijn als
die nacht de mens ontdoet
van alle schijn.

Het kleine heden

We gaan ze niet meer terug

de paden ooit samen bezocht

Jouw geest lijkt er nu minder

dan de mijne aan verknocht

Jouw horizon schuift dichter

het gordijn toe tot een spleet

sinds die wrede ontwrichter

jouw lichaam wonen weet

We delen het kleine heden

Wat rest en wat niet meer

De woorden nu zo gemeden

komen hopelijk nooit weer

Onze bewegingen vertragen

terwijl de winterstilte zoemt

Er valt niets meer te vragen

Niets meer in taal verbloemd

Poëzie

Poëzie

is wandelen langs werkelijkheid

verbloemen en vervloeken

benoemen  en verzoeken

zelfgezochte breekbaarheid

Poëzie

is woorden geven

aan wat leeft zonder mond

aan het gedeelde gewond

dat zo heelt voor heel even

Poëzie

is regelvrij ontregelen

talen om taal en tooien

het vergankelijke vergooien

om het in zinnen te verzegelen

Maar poëzie

is ook gewoon een woord

waarin ik een poes zie

met oogjes ongestoord

boven de eerste e

en dat z-staartje

daar kwispelt

ze soms mee.