Herfstkuis

In de aarzeling van morgen

en het slenteren van de nacht

ligt werelds weerwil verborgen

voor het lot dat op haar wacht

In de dwaling van de herhaling

het versnelde ritme van de tijd

ontbreekt de nodige vertaling

van welk verlangen in ons strijd

In de routines van een relatie

ruist rust en vervelt verveling

Het hart wil de rede uit roulatie

eist nu radicale herverdeling.

Wiegelied

Armen gekruist, blikken kil opzij

de stilte als ongewild bemiddelaar

twee zielen met hun eigen averij

niet met zichzelf of de ander klaar

Dan de eerste woorden zonder verwijt

uitnodiging tot wat lang verborgen lag

Een ziel die een ziel de hand toereikt

en vraagt of hij kwetsbaar blijven mag

Tranen rollen in de nu geopende handen

als vloeibaar geworden pijn die vervliedt

Aarzelend leggen ze nieuwe verbanden

worden stemmen in elkanders wiegelied.

Peter Pan

In de schoongevaagde avondlucht

bleekt de maan een verlaten man

die droef in zichzelf blikt en zucht

in hem roert de geest van Peter Pan

Hij zag zich dansen tegen moeders buik

in een spiegeltent vol weeë mosselgeur

of op knieën wieden onder de doornstruik

en zijn jeugd uitzittend tegen de achterdeur

Hij had zich gehaast richting volwassenheid

met het idee dat daar pas echt werd geleefd

Onderweg verloor hij zijn voeling met de tijd

zodat het kind van toen, nu geen vader heeft.

Winterbed

In mijn borst zit een vensterraam

dat openwaait door de westenwind

met regenlippen fluister ik je naam

terwijl je ergens diep in mij ontbindt

Koortsig kleurt de laaghangende zon

het zelfgeweven web dat ons verstrikte

Mijn hart is een galmende gedachtenton

met woorden die ik tot betekenis herschikte

Herfstnevel omfloerst wat moet gebeuren

als deken over ons zelfgegraven winterbed

Ik sluit het raam en wacht op je lentegeuren

vooraleer ik mezelf weer voor jou openzet.

Echternach

Een mens in overtal

te veel, te min, te duur

Geen traan die vloeien zal

afval in wegwerpcultuur

Tijd die weer normaal verglijdt

zonder wereld die op hem wacht

Vanonder de glazen stolp bevrijd

verdwijnt wat had versmacht

Drie stappen vooruit, twee terug

eindelijk groeien op mensenmaat

Overbodig maar met gerechte rug

hervindt hij waar het echt om gaat.

Onechtgenoot

Het luchtkasteel van huis en onechtgenoot

had jarenlang liggen gisten op haar hart

Glazen droom verschalend in haar schoot
waarin ze als drenkeling met zichzelf spart

Ze nam de dag ter hand en brak hem aan

sloot oude wonden en opende haar vizier

voor de weg die lag te wachten om te gaan

weg van alles wat haar altijd bond aan hier

De straten klopten haar tred tot een gebed

prevelden van sirenes voor wie ontvankelijk is

Ze ontdeed het korset dat haar had klemgezet

en werd zichzelf trouw tot veler ontsteltenis.

Spermajeans en souspullterreur

Licht breekt op wit en zwart

tot een fijngekorreld  beeld

Naakte eenvoud die verwart

en veelvoud aan zinnen streelt

Retrogordijnen jaren tachtig

een tijdperk zonder horizon

dat overbodig en krampachtig

zichzelf nooit verleiden kon

Erotiek was uit de mode geslopen

tot spermajeans en souspullterreur

Grijs kwam over netvlies gekropen

uit angst voor vrolijkheid in kleur

Troostend waren dan groezelige bladen

van half ontklede vrouwen in zwart-wit

De camera hoefde niet alles te verraden

de belofte nam des te meer van ons bezit.