Notenboom

In onze wittebroodsjaren
halverwege het gazon
liet iets zich openbaren
in de zachte avondzon

Een onooglijk smalle stam
één blaadje aan een tak
Onbekend hoe hij daar kwam
maar hij stond op zijn gemak

Hij leek uit het niets gezaaid
Hij vond zichzelf een feit
Telkens hij werd weggemaaid
begon hij een nieuwe strijd

Ondergronds rechtte hij zijn rug
klaar om in vervulling te gaan
Elk voorjaar kwam hij dan terug
in de hoop er nu te mogen staan

Nooit heeft hij één noot gedragen
maar hij had er veel op zijn zang
Hij bleef voluit zijn kansen wagen
heel onze wittebroodsjaren lang

Vreemd hoe dit stukje natuur
dat ik keer op keer heb gedood
dankzij een volharding zo puur
toch in mij alsnog wortel schoot.

Grootvader

Op de bank

van vermolmd hout

aanschouwt hij

de winterbedden

met geknakte prei,

de uitdroogde uienrij

al lang niet meer te redden

Op de bank

langs het tuinpad

bad hij ooit

dat het zaad zo

teder gestrooid

ontluiken zou

in tuin en vrouw.

Hij vond zijn beden

ongehoord verhoord.

 

Op de bank

werd gelachen.

Gehuild. In de armen

van vader geschuild

Woorden gewisseld.

Verzwegen. Gezwegen.

Plannen bedisseld

voor de zonneschijn

na de regen.

Achter de bank

de serre met tomaten

waar we de tijd vergaten

lezend in de najaarszon

of onze eigen

verveling maten

aan het druppelen

in de regenton

terwijl hij zoveel

lamlendigheid

niet begrijpen kon

Op de bank

van vermolmd hout

aanschouwt hij nu

de winterbedden

met geknakte prei

en wacht

op het vallen

van de duiven

de avond

het laatste gordijn

dat toe begint te schuiven

Hij wacht en verlangt

terug bij haar te kunnen zijn.