Het zijn

Het zijn ongerijmde tijden

met een zoetzuur gezicht

hoop en duisternis strijden

in verblindend tegenlicht

Het zijn emotionele dagen

balancerend in onevenwicht

iets lijkt te zwaar om dragen

iets heeft ons voetje gelicht

Het zijn onstuimige golven

storm die het hart ontwricht

Door onzekerheid bedolven

De blik angstig opzij gericht

Het zijn kansen op herijking

een leven in een ander licht

met een warme handreiking

naar wie mee de gaten dicht.

J&A, meisjes van veertig

Twee meisjes van veertig geloven niet in tijd Tussen uren en minuten maken zij geen onderscheid Ze spelen moeder de vrouw zijn hun gezinnen toegewijd Soms drijft tijd hen in het nauw maar da’s een tevergeefse strijd Twee meisjes vullen de dagen tot de nok en zonder spijt willen steeds de tijd vertragen gedijen best in eeuwigheid Twee meisjes zijn vriendinnen verweven sinds hun kindertijd met een eigen klok vanbinnen die niet maalt om vergankelijkheid.

Troost

Na de verpletterende stilte

weerklinken eerst de vogels

Als antwoord op bommen en kogels

die uit waren op kilte

Na de afgrijselijke beelden

breekt er bloesem uit haar knoppen

laat de lente zich niet stoppen

door zij die laf de dood uitdeelden

Na de explosie van angst

rechten moedigen de rug

keert onwennig het gewone leven terug

krijgt de verhoopte haat een lauw ontvangst

Na dagen van verdwazing

kijk ik plots scherper om me heen

mijn omgeving heeft zoveel troost te leen

Er is weer ruimte voor verbazing.

Alzo spreekt het hart

Het hart wil graag spreken

over hoe het werd geraakt

wil de onmacht doorbreken

die haar nu misselijk maakt

Het wil iets doen, wil iets zijn

wil het evenwicht herstellen

als een antwoord op de pijn

en de vragen die ons kwellen

Als een reactie op die acties

harteloos en arm van geest

die in twee furieuze fracties

ons land hebben verweesd

Mijn hart zal duidelijk spreken

en kiezen waarvoor het slaat

Slag na slag de liefde preken

weg van verbittering en haat.

Welvoegelijk

Ik kleed me uit in woorden

in taal die schaars verhult

Schijn zoekt andere oorden

die overleeft beter bij tumult

Ik draag mijn winterveren

hou mijn takken bladervrij

Ik zie anderen zich afkeren

als ik zeg, kijk nu naar mij

Dus gauw mooi verbloemen

hul de naaktheid in een grap

stop met alles te benoemen

da’s alvast een goede stap

Woorden gaan weer stromen

verhalen van een vol bestaan

Want wij zijn niet als bomen

die er bladloos mogen bijstaan.

44 vertakkingen

Gezaaid ooit lang geleden

Nu een boom in volle was

Met wortels diep beneden

en hier en daar een kras

Kruin met eigen vruchten

drie appels van de boom

Takken die soms zuchten

de ringen een palindroom

Mee wiegen met de wind

en buigen als het stormt

Binnenin zit nog het kind

dat de bast heeft gevormd

Halverwege hemel en aarde

een contour aan de horizon

Voor sommigen van waarde

als rustplek in de avondzon.

Belegen verzen 10

Sabine

Je nam mijn diep gekwetste voeten

haast teder in jouw doktershanden

Hoewel een professioneel ontmoeten

liet je even ontroering in mij landen

Vrauke

Met één knie

over een klink

was het geklonken

Eén gewricht

heeft mij ontwricht

en jou aan mij geschonken

Je bracht

hoop en toekomst mee

met een wil die kon bekoren

Je lange haren

lokten mij toch naar zee

tot mijn geluk

heb ik vaak van je verloren

Je liet me mild

de wereld anders zien

en waar het leven om draait

Je hebt de angst gestild

en voorbij mijn eeuwige misschien

het vaderschap in mij gezaaid

Nu zijn wij twee sporen

waarop we de kinderen vervoeren

richting hun eigen horizon

Maar ook in mij blijf je gloren

met gebaren die ontroeren

zoals alles lang geleden ooit begon.

Gulhartig

Verbluft hang ik in de touwen

Overschouw de generositeit

van schone sterke vrouwen

die jongleren met hun tijd

Ze scheppen en ze dragen

zeilen voorwaarts intuïtief

Ze schranken stil de dagen

hebben onvoorwaardelijk lief

Ze vervoeren en ontroeren

kussen jongenswondjes toe

kunnen alle mannen vloeren

maar ze sparen ons de roe

Ze zijn de bakens die branden

zodat ik nimmer te pletter val

Ze zijn de uitgestrekte handen

waarnaar ik altijd reiken zal.

Achter glas

Als vanonder een wateroppervlak

kijk je met wijdopen droeve ogen

Een verstikkend vlies blijkt strak

tussen jou en de wereld gebogen

Je glimlach van fragiel porselein

als verontschuldiging in je gelaat

is een strikje rond verzwegen pijn

van een vrouw die op barsten staat

Ik krab met woorden aan je wonde

forceer deuren zonder je te vinden

Iets richt jouw levenswil ten gronde

weerhoudt je de strijd aan te binden

In tranen kus ik je verstilde lippen

gebalde onmacht die binnendringt

Dan voel ik een zucht uit je glippen

Hoop die angstig naar buiten wringt.

Compostella

Op de weg naar Compostella

komt een man zichzelf tegen

zijn geweten zingt zo a capella

dat de weg wat door gaat wegen

Hij bidt tot God en alle engelen

Verlos me van mijn eenzaamheid

De heer laat hem helaas hengelen

maakt in stiltes geen onderscheid

Vermoeid verlaat hij het rechte pad

op zoek naar een aardser gesprek

Weg is het verlangen naar de stad

thuis wacht hem een warmere plek.

O ratten en muizen

Hoor daar tikt de regen

als vanouds

op ’t vensterraam

Plots gaat er iets wegen

wekt dat water

stil jouw naam

Zie daar vloeien tranen

in de handen

op mijn schoot

Via oude geheugenbanen

verrijs je na lang

terug uit de dood

Voel de tijd vertragen

het klokje tikt weer

nergens zo als thuis

Buiten razen regenvlagen

in mij weerklinkt je lied

van rat en muis

O ratten en muizen

We hebben zolang bijeen gewoond

Nu gaan we verhuizen

O ratten en muizen

Proef in die weinige zinnen

de eenvoud van een man

die beter wist

Die het kleine kon beminnen

omdat hij dat voor zichzelf

zo had beslist.

De regen stopt met tikken

De lucht zucht vredig

opgelucht

Met een lachje

stopt het snikken

een vaag verdriet

is weggevlucht.

Jajacht

Een neen dat heb je

Een ja kan je krijgen

Uit angst voor het eerste

verkies ik vaak te zwijgen.

Dan zit ik met een neen

die nooit is uitgesproken

Dat wordt dan iets gemeen

zo creëer ik eigen spoken

De angst neemt enkel toe

om die ja nog na te jagen

Eens het interpreteren moe

begint het wrang te knagen

Dan wil ik het echt wel weten

en stel uitgesteld mijn vraag

Veel neens ben ik al vergeten

maar nooit die ‘ja, heel graag’.

Kindertijd

Het leven op een drafje

geen tijd om stil te staan

huiswerk en een strafje

de juf niet goed verstaan

Snoepen, drinken, slapen

dan dromen van de maan

om ter meeste eitjes rapen

in alle regenplassen staan

Huilen, lachen, schreeuwen

trots het eigen wegje gaan

nooit moe zijn bij ’t geeuwen

vergeet elke vergoten traan

Groeien, stoeien en treuren

lopenlangsdelangelindelaan

zoveel dat er moet gebeuren

de ergste vijand is de kraan

Dan plots gaat alles vertragen

voelt de tijd wat vreemder aan

sluimert het eerste onbehagen

is de onbezonnenheid gedaan.

Hier en daar

Was ik daar geboren

ik was nu één van hen

vertwijfeld en verloren

op een pad dat ik niet ken

Toekomst stuk geschoten

Geen huis om terug te gaan

Weg naar Engeland gesloten

Enkel grens om voor te staan

Was ik daar geboren

dan was ik nu tot last

kwam ik geluk verstoren

van wie het beter past

De armen zijn dan dicht

waarin ik vluchten zou

ben ik ellende die ontwricht

ballast met kind en vrouw

Was ik daar geboren

ik zou ook willen leven

zonder bommen rond de oren

zonder leven te moeten geven

Met de wanhoop in de ogen

een vraag van mens tot mens

om het land binnen te mogen

dat paradijs met hoge grens

Maar ik ben hier geboren

en kijk met lede ogen aan

hoe de Europese ivoren toren

geen bruggen durft te slaan

Ik ben hier ooit geboren

Een speling van het lot

Een eeuw eerder geboren

dan was mijn hier even kapot.