Als een
lang litteken
in het landschap
ligt hij daar
berijdklaar
tussen twee steden
waartussen
op en neer
wordt gereden
in een troosteloze
cadans zonder
enige kans
op schoonheid.
Dodelijk betonbeleid.
Door niemand ooit
zo gedroomd,
maar omzoomd met
decors om geld te pakken,
om te shoppen door de
kleine man met zijn kleine
vrouw in de hoop de leegte
af te vlakken die hen aankijkt
van achter spiegels
en autowrakken.
Een hoofdweg, een hel,
waar de lichten schel
schetteren dat alles
te koop is wat de kerk
zou verketteren:
de nacht, vrouwen
waarmee je niet hoeft
te trouwen en hoop
die als een paardenbloem
tussen het beton
opschiet. Maar ook zij
overleeft de ochtendspits
niet.
Tussen
Leuven en Mechelen
ligt een weg
van steen
om over te stechelen
Wie hem berijdt,
gaat nergens heen.
