Gedichten

Gedichten
zijn gedichte
gedachten
die het leven
verzachten
en de blik
verscherpen
door het alom
verwachte
omver te
werpen
met wijze
schoonheid
die zo
ontwricht
dat de kloof
tussen
hoofd
en hart
wordt
gedicht.

Onder geliefden

Ik zit gestraft

in je ooghoek

als een kind

afgeblaft

en uit je

blikveld

gegooid.

Dat is

hoe het voelt,

waar mijn verdriet

zich op stoelt.

Maar jij zucht

Lief toch,

zo was het

echt niet

bedoeld

Ik ben

gewoon op

moe en

verstrooid.

Waar ik zat

zit nu een traan

terwijl ik mezelf

voor het hoofd

wil slaan.

Syrië

Grijs stof dwarrelt neer

boven op al het vorige

Stilte gaat rauw tekeer

tegen vele hardhorigen

Alles moet finaal kapot

wat in hoop is gebouwd

Destructie tot op het bot

oorlogswonden vol zout

Vaders doden er vaders

en moeders met hun kind

Elkanders landverraders

hoewel ooit gelijkgezind

Vele leiders lachen schuin

hebben baat bij deze twist

Een kind overleeft het puin

maar weet zichzelf uitgewist

Zo dwarrelt het grijze stof

elke dag maar laagjes bij

Ze maakt kinderblikken dof

en verdoezelt de echte averij.

Zwerflust

Op het wegdek in de lucht

razen wolken onbestemd

Ganzen vieren hun vlucht

Vogels vrij en ongetemd

Wind speelt in de bomen

jaagt leven door het dal

Bloed gaat harder stromen

nu het hevig stormen zal

Zo ontwaakt iets ongeblust

honger nauwelijks verholen

Mijn aangeboren zwerflust

de lust om te gaan dolen

De wegen spiegelen nat

de grijsheid van de dagen

De regen valt op elk pad

van zij die zich buiten wagen

De zon schijnt vaal verlegen

legt melancholie in de goot

Nevel aan velden ontstegen

kleurt zonsopgangen rood

Zo ontwaakt iets ongeblust

honger nauwelijks verholen

Mijn aangeboren zwerflust

de lust om te gaan dolen

De herfst lokt mij van huis

weg van vrouw en haard

Burgerlijkheid laat ik thuis

tot de lucht is opgeklaard.

Elk ons deel

We wachtten uren in de sneeuw

op een bus die maar niet kwam

Zout was toen iets voor patatten

ons dorp lag dus voor dagen lam

We likten lusteloos de vlokken

onder mutsen van paars en wit

In de verte klakten doffe klokken

als een klapperend oud gebit

Hier was het koud maar thuis kil

zodat we roerloos bleven staan

Toen de avond viel, plots en stil

weigerden we huiswaarts te gaan

De sneeuw dekte mild alles toe

troostte ons met onzichtbaarheid

We waren allebei de ruzies moe

Die wolken boven ons kindertijd

Verstild stonden wij daar als beeld

hand in hand, weer helemaal heel

De dooi heeft ons terug opgedeeld

Jij en ik, broer, kregen elk ons deel.

Boekenband

Ik boek mezelf graag boeken
stille plezierreizen in de tijd
een vinden zonder zoeken
weg van tegenwoordigheid

Ik taal om trage verhalen
vol zinnen met een punt
met mensen die verdwalen
en catharsis wordt gegund

Ik romantiseer de romans
als zalf op mijn misantropie
de troostende woordendans
langs de randen van utopie

Ik verdwijn in verhaallijnen
om te wandelen in de waan
dat er wijsheden verschijnen
die me mezelf doen verstaan.