Zomaar

Zomaar

onderweg

nergens heen

nergens vandaan

Gewoon een weg

die zich laat gaan

Zomaar

een dag

De zon die stijgt

gezelschap krijgt

van zon een wind

en ’s avonds

weer de einder vindt

Zomaar

tijd

die niet

holt of hijgt

maar glijdt

en telkens

een tweede adem

krijgt

Zomaar

een lied

dat uit de bomen waait

over vervlogen

en over vliegen

dan diep

naar binnen draait

en al het onbewogen

zacht doet wiegen

Zomaar

een blik

die kruist

die deelt

niets verheelt

en dan na jaren

stil gehuisd

plots als lach

om de lippen speelt

Zomaar

de nacht

die toedekt

die wacht

met dromen

en al het zomaar

van de dag

opnieuw laat

stromen

Zomaar

is vrijheid

een vage echo

uit zomaar een

kindertijd

Relatieruis

Over je wangen rolt verdriet

waarvan ik de oorzaak ben

jij roept wel maar ik zeg niet

getier waar ik nooit aan wen

Beiden zitten we op ons eind

vanuit het eigen groot gelijk

Je duwt me weg en verdwijnt

als ik je tegen de haren strijk

Mijn winst kantelt naar verlies

als ik je goedbedoeld benader

Je wil dat ik altijd voor je kies

Ik ben tenslotte toch je vader

Het hoog verdriet is uitgerold

Er is weer toegang tot je oren

Het razende vuur lijkt gestold

en op je gelaat drogen er sporen

Pratend maken we een brug

tussen jouw blik en de mijne

Opluchting rolt over mijn rug

als ik je lachje zie verschijnen.

Midlife

Een man gaat in crisis

zo ergens halverwege

lijkt alles even tragisch

komt hij zichzelf tegen

In hem roert iets vaag

stem van lang geleden

open wond, open vraag

waarvoor werd gestreden

Het gaat niet over einde

of nog allemaal te doen

wel hoeveel er verkleinde

verlies tussen nu en toen

Over het kind en de man

hoever zijn ze uit elkaar

is hij de grote versie van

of schimmig exemplaar

De jongen wil nu weten

wat mocht voorbestaan

of hoe hij werd vergeten

wat node moest vergaan

Een zoeken naar zichzelf

nog zonder compromissen

dat vergeten kind van elf

dat zich plots laat missen

Een man gaat in crisis

zo ergens halverwege

de uitkomst is magisch

als het kind mag herleven

Ithar

Mijn land is rijk en dom

met troosteloos gevecht

Mijn praten is soms krom

maar hart klopt op en recht

Wij twee prachtige rivieren

de Tigris en ook de Eufraat

Wij Babylonen en summieren

Hoop dat ge mij goed verstaat

Hier wieg van de beschaving

zegelrol en het spijkerschrift

maar oorlog is een verslaving

mijn arm land nu lang op drift

Om religie, macht, geld en olie

voeren anderen hier hun strijd

Geroofd is mijn land haar glorie

Saddam bood wrede zekerheid

Ik ben triest maar ook zo fier

op de vruchten van mijn land

Nu kijk ik met de blik van hier

en zie hoe haat land verbrandt

Maar op groot plein in Bagdad

roept de jeugd elke avond luid

Zij willen schrijven ander blad

Zij kiezen voor de weg vooruit

Moest vrede krijg de bovenhand

Ik weet, ik weet is dwaze droom

Dan ik terugkeren naar mijn land

Met man sterven onder dadelboom

Winter

Winter geeuwt sneeuw uit zijn bek

en legt vlok na vlok de wereld lam

Ieder kinderhart bonkt nu als gek

rollend rijst de eerste sneeuwman

Winter wekt de lust naar stilleven

Witte weelde onder donkere lucht

De wind kleurt het gelaat verlegen

voor de mens naar binnen vlucht

Winter warmt verlangen naar later

een groene verrijzenis na de dooi

In een spiegel van bevroren water

wast de wereld zichzelf weer mooi.

Lenige lichtheid

Er openen zich luiken
naar stillevens
van lang vervlogen
een onverwacht herontluiken
van vergeelde gegevens
tot iets moois in mijn ogen

Als een spot
die met zacht licht
danst door mijn geest
en afstoft wat is geweest
tableaux vivants
met een plot
vol eenvoud en overbelicht
alsof tijd alles geneest

Als ik het verleden verlaat
gaan de luiken weer dicht
staat er weer wat er staat
in dat onheilsbericht
maar voor het duister
dat wacht
voel ik nu al een kracht
een innerlijk gefluister
dat gelijkwaardig
verzacht.

Vrouwenhak

’ t Is koud, ’t Is laat

en eenzaam op straat

Dan galmt tussen

grond en dak

het getikketak

van een vrouwenhak

De stad loopt leeg

De winter weegt

Toch klinkt een vrouw

op haar gemak

in het resoluut getikketak

van haar vrouwenhak

Mijn hart springt op

gaat in galop

Mijn hart wordt kortom een hellend vlak

bij het naderend getikketak

van een vrouwenhak

Er verschijnen beelden

vol van gratie en weelde

Tot plots met een vloek

en een uiterst droge krak

een einde komt

aan het getikketak

van de vrouwenhak

Met schoenen in de hand

wordt haar tred stil ravissant

Haar vrouwelijkheid getrouw

heeft ze aan medelijden lak

en zet ze als zelfbewuste vrouw

deze tegenslag een hak.

’t Is koud, ’t is laat

Maar in mij leeft nu iets

dat een vrolijk ritme slaat

Het getikketak

van een vrouwenhak

van een vrouw

die wars haar wegen gaat.

Goedertierenheid

Buiten woedt de waanzin

wemelen wormen

van het kwaad

smeekt de wereld

om vertraging

valt ons wezen

in spagaat.

Buiten tolt tristesse

trekken dolle furiën

ons uit verband

wankelt aloude noblesse

schiet de mensheid

zich in de hand

Buiten holt de huiver

hijgt de passaatwind

alle vluchtenden

in de nek

razen motieven

zo onzuiver

stinkt vooruitgang

uit haar bek

Binnen vervliegt

bevlogenheid

wiegt de angst

de redelijkheid

Binnen gist de haat

van morgen

mist de fanaat

zijn oude zorgen

Binnen woedt

de oudste mensenstrijd

blinde rampspoed

of goedertierenheid.

Liefde

Je nam het woord liefde

en brak het.

Als een hostie.

Je voorzag

de letters van woorden

en legde ze mij in de mond

Je sprak van

Loslaten en

Integriteit.

Empathie en

Fantasie.

Deemoed en

Eindigheid.

Ik slikte elk woord.

zonder ze te begrijpen

zoals kinderen doen.

En toen kwam de dag

dat de dag niet meer brak

De stilte wekte de woorden

waarmee je me ooit had gevoed

Jij verdween. Voorgoed.

En liet mij de liefde.