Ze zat boos
met gekruiste
armen en benen.
Een dubbele X
schijnbaar om niks.
Maar zolang niks
niet was verdwenen,
moest ik er voor buigen,
was het niet goed-
dan maar kwaadschiks.
Want haar Engeland
bleef gesloten,
haar starheid
woordenloos. Dus
wachtte ik
onverdroten,
tot ze praten
weer boven haar
zwijgen verkoos.
Armen en benen
werden terug alfabet
waarmee ze over
papa's idee van niks
netjes een kruis
heeft gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten