Er was eens in de nabije toekomst (1)

Er was eens in de nabije toekomst
een land hier niet ver vandaan
met een volk waarvan de herkomst
samen met de zondvloed was vergaan

Jarenlang had het onafgebroken geregend
tot ook de laatste berg onder water verdween
wie met toenmalige rijkdom was gezegend
nam hebben en houden en vluchtte elders heen

Armen en dapperen zochten steun bij elkaar
voor hen was het samenwerken of verdrinken
Ze verzamelden elke dag van het regenjaar
al wat drijven kon en lieten ballast zinken

Uit tafels, kasten en oude autobanden
vervaardigden ze één gigantisch vlot
smeedden onbreekbare vriendschapsbanden
en droegen samen dit verwoestend lot

Het vlot groeide gestaag uit tot een dorp
met huisjes onderling met elkaar verbonden
Alles en iedereen nauwelijks op een steenworp
en zilveren kanalen die weer in zee uitmondden


Moestuinen werden in de hoogte aangelegd
en dieren stierven er enkel nog van ouderdom
niemand werd voedsel of onderdak ontzegd
want alles was iedereens en niemands eigendom


(wordt misschien vervolgd)

Tevergeefs verlangen

Tevergeefs verlangen

rooft geruisloos tijd

niets mee aan te vangen

maar altijd eigengereid

Wachtend op vervulling

voedt het zich melancholiek

vermijdt pijnlijke onthulling

laaft zich aan eigen symboliek

Dan verzuurt het zienderogen

woest om zijn onvervulbaarheid

wordt dan in frustratie omgebogen

vernielt en eindigt vaak in spijt

Inzicht biedt hier geen soelaas

zodat ik alweer word bevangen

zoals elke doordeweekse dwaas

door nieuw tevergeefs verlangen.

Droom aan het koffiemachine

Haar vingers schrijven poëzie

in de lucht die rond haar trilt

De rok reikt tot net onder de knie

haar handen rank tot beeld gestild

Bloed bolt haar beiden lippen

tot scharlaken kersen voor de pluk

Haar blik lijkt de horizon aan te stippen

als vrijplaats van verdroomd geluk

Kleine borsten en ballerinatred

Billen die een man duizelen doen

Zuivere zinnelijkheid in strak korset

onder een sluier van old-fashioned fatsoen

Blauwe irissen spiegelen de middernachtzon

ijskappen smelten onder haar hoofse lach

Op haar evenaar kolkt een warmwaterbron

waar helaas alleen haar man in zwelgen mag.

ceci n'est pas une leçon

Pluk de blaadjes van geluk
en eet ze één na één
Bijt daarna de tanden stuk
op de stamper stug als steen

Spot de wegen van genot
en berijdt ze gretig allemaal
Op het einde wacht altijd het lot
met een angel in het verhaal

Leef de dagen van het leven
alsof je weet waar het om draait

als de dood aan komt zweven
wordt iedereen toch genaaid.

Ik heb vissen verdronken

Ik heb vissen verdronken
omdat ik ze vis noch vlees vond
Ik heb vogels zo vaak nagefloten
tot elke spontane zang was verstomd


Ik heb de zon te koud bevonden
en de maan wijsheid toegedicht
Mijn navel was het laffe oog
een wapen maar zelden op mezelf gericht

Ik heb vrienden mijn falen aangerekend
en maagden promiscuïteit verweten
ik heb liefde minachtend wandelen gestuurd
en mezelf onaanraakbaarheid aangemeten


Helpende handen bleken nooit geschikt
het  gekwetste kind te helen
niet meer in staat met anderen te delen
en heb ik mezelf in ik verstikt.

Toe lief

Toe lief, vertel eens wat.

Wat wil je van me horen?

Hoe diep je me al die tijd hebt liefgehad.

Liever niet, dan gaat het net verloren.

Toe lief, neem me dan eens vast.

Vol verlangen of wil je eerder zacht?

Doe maar vanuit gevoel en op de tast.

Liever niet, zoiets lukt me enkel onverwacht.

Toe lief, deel nu toch eens met mij.

Wat nog meer dan leven, dag en bed?

Waarover je droomt met mij aan je zij.

Liever niet, wie weet hoezeer je dat ontzet.

Tere tulp

Blootsvoets en voetstoots

onverhoeds en weinig groots

opent zich in haar een tere tulp

als woordeloze vraag om hulp

Verontrust en rusteloos

plichtbewust maar tactloos

walst hij over elke huiver heen

kwetsbaarheid voorgoed te leen

Diep geraakt en rakelings

net ontwaakt en kruiselings

verbloemt de tere tulp zijn stem

wordt zij een huiver diep in hem.

Rusteloze reizigers

Al dat streven naar geluk als onooglijke plek

tussen moeizaam stijgen en melancholisch dalen

maakt ons rusteloze reizigers op een treurige trek

die vergeten wat onderweg uit het leven valt te halen

Al dat aangeleerde meehuilen met de wind

alsof een zucht ons weg zou kunnen blazen

Verkrampt houden we onze onmacht te vriend

veilig in de kudde van volgzame dwazen

In ons besloten ligt nochtans een oorspronkelijk pad

vrij te bewandelen zonder ogenschijnlijk doel

langs werelden die niemand ooit voorheen betrad

maar volledig in overeenstemming met ons gevoel.

A toutes les filles que j'ai aimé avant

Liefde liet zich alleen omschrijven

als het verlangen om bij elkaar te zijn

geluk dat onveranderlijk moest blijven

een vleugje hemel tegen aardse pijn

De liefde bleef, geliefden gingen

over een pad dat hen geschikter leek

tergend traag wist het tot mij door te dringen

dat liefhebben heel wat anders bleek

Liefde na liefde leerde ik  los te laten

blij om hun geluk hoewel elders gezocht

Op de dag dat mijn kinderen het huis verlaten

dank ik al mijn liefdes dat ik dit leren mocht.