Het grote raam snijdt
een stukje wereld uit.
Een wolk die voorbij glijdt.
Een zingende vogel zonder geluid.
Schaduwen trekken hun contouren.
Verhullen het onkruid dat overal tiert.
De lente laat zich de mond niet snoeren
hoewel angst volop haar teugels viert.
Onderhuids staat een leven op stil.
De onzekerheid snijdt verdriet de pas.
Een wereld gezien door vernauwde bril.
Broze stillevens wachtend achter glas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten