Toekomstziek

Gisteren mochten we voetballen

maar gisteren ging gauw voorbij

Vandaag leren we de 100-tallen

en voorbeeldig  zwijgen in de rij

Morgen gaan we toetsen doen

dat is blijkbaar iets heel serieus

ik wil gewoon gisteren overdoen

maar dat heet te weinig ambitieus

Ik voel iets krimpen in mijn buik

morgen maakt me melancholiek

Als ik ’s avonds in het bedje duik

weet ik mij voortaan toekomstziek. 

Toch?

We willen het niet weten

We willen het niet zien

en als we het even zien

dan willen we vergeten

is dat ons recht

soms niet misschien?

We willen graag geloven

We wensen ons de waan

dat op de weg naar boven

elk zijn deel wel heeft gedaan

en van de armen roven

daar doen wij toch niet aan?

We zijn gerechtigd om te willen
met eeuwige groei als ideaal
onze honger is er om te stillen
geld spreekt daarbij de juiste taal
en zij die betalen voor onze grillen
zijn gewoon jaloers
en willen net hetzelfde allemaal.
Toch?

We willen het niet weten
we willen het niet zien
en zo krijg ook ik elke dag
veel meer dan ik verdien.

Mis je

Ik mis de monkel om je ogen

het verlegen zilver in je haar

je woorden wijselijk gewogen

als ik in twijfel naar je staar

Ik mis de huppel in je schreden

de milde spiegel die je speelt

hoe je aandacht kan besteden

hoe je zwijgen de onrust heelt

Ik mis de kruimels op je lippen

de evidentie van ons samenzijn

alsof we in elkaar binnenglippen

en even de ander kunnen zijn.

Mis je.

Valbrug

Ze lijkt een versterkte vestiging

met donkere wallen in het gelaat

Tegen elke amoureuze belegering

blijkt haar borstwering adequaat

Een karakter hoekig als kantelen

en een hoofdhaard zonder vuur

Haar blikken kunnen vierendelen

het hoofse zwijgen is zelfcensuur

Wie de valbrug kan doen zakken
stoot echter op haar heilige graal
die vol overgave ligt te snakken
naar een overheersende gemaal.

Met de wereld klaar

Op de ijzige drempel van je huis

zit je verweesd in een nachtjapon

Niemand noemt dit nu nog thuis

hoewel menig leven hier begon

Er sluiert nevel in jouw ogen

en spinrag in je blonde haar

Ben je uit jezelf weggevlogen

Ben je nu al met de wereld klaar

Ijswolkjes wolken uit je mond

stukjes ziel in de avondlucht

Je huid is vaal en ongezond

de dromen uit je hart gevlucht

Je zit nu stil voorovergebogen

de gedachten leeg en zwaar

Ben je uit jezelf weggevlogen

Ben je nu al met de wereld klaar

Op deze drempel uitgezwaaid

tot ze om de hoek verdwenen

In één tel van de weg gemaaid

genade viel er niet te verlenen

In zinloos zwart meegezogen

ga je nu mee zonder bezwaar

Je bent uit jezelf weggevlogen

Je bent nu met de wereld klaar.

Dijk van een begijn

Er was een dijk van een begijn

uit Begijnendijk

Ze gaf niet om vrome schijn

of om het hemelrijk

In het hof der begijnen
maakten mannen haar het hof

Maar geen man kon haar lijmen

zij vond alleen hun aandacht tof

Maar toen veerde op een man

uit Mannekensvere
Hij besloot die begijnmadam

eens een lesje te leren

Onder een eik verkleed als Jezus
ergens in Jezus-Eik
sprak hij: bevrijd mij van Judas' kus
met eentje appetijtelijk

Toen brak de dijk van de begijn
uit Begijnendijk
Haar habijt hangt nu in de maneschijn
ergens in Jezus' eik.