Nagorno-Karabach

In de Kaukasus ligt er verscholen
met een naam duister als goelag
een land vol bergen en berenholen
Het mysterieuze Nagorno-Karabach

Met woeste wouden als in sproken
en een lage mist haast iedere dag
gaat het in mijn hoofd vanzelf spoken
als ik denk aan Nagorno- Karabach

Maar misschien is het er goed leven
heerst een goede inborst met gezag
Toch voel ik een onderwereld beven
bij de klanken van Nagorno-Karabach
Nagorno, Nagorno, Nagorno-Karabach

Ik zie

Ik zie sporen
Ik zie wegen
die niet sporen
en gaan wegen

Ik zie tuigen
in de lucht
Ik zie mensen
op hun vlucht

Ik zie water
dat wil lopen
als een zondvloed
uit de tropen

Ik zie lachen
Ik zie huilen
Ik zie ze
achter lachen schuilen

Ik zie armen
Ik zie rijken
Ik zie beiden
dwars door alles kijken

Ik zie gisteren
Ik zie morgen
Niemand die voor
vandaag wil zorgen

Ik zie eindeloze vragen
in de ogen van mijn kind
Ik voel oud geloof vervagen
en verklaar mezelf ziende blind.

Voor het eerst

Voor het eerst

is er geen onbeperkt later

zijn de dagen telbaar

en is het einde

hooguit afrembaar

Voor het eerst

zijn er dingen

voor het laatst

Voor het eerst

vallen er woorden

die we rondom al hoorden

maar nu deze avond valt

voor en door jou

tot vonnis zijn gebald

Voor het eerst

is het geen kwestie

van willen, hopen of kiezen

Voor het eerst

is voor jou gekozen

dat verliezen je wacht

en dan de nacht.

Voor het eerst

zit de zin gewoon in zijn

onbewogen bij elkaar

Voor het eerst

doen herinneringen geen pijn

Wij zijn met jouw leven

nog niet klaar.

De verpleegde verpleegster

Nu wordt de verpleegster
verpleegd
dat ze vriendelijk zijn
zeg je
en gedienstig

Heel even de stilte
die weegt
Dat jij hun voorbeeld was
zeg ik
en nu de ideale patient

Je glimlacht en veegt
iets onbestemds weg
en ik zeg
Jij maakt van moeder
de vergrotende trap
van moed
en jij zegt
dat je gewoon doet
wat moet.

Dat is niet zo.
Na jaren van verpleging
ben jij nu de patiënt
die de verpleegsters
in hun rol verwend.

Zorgen bestaat
voor jou enkel
als werkwoord.
Want dat hoort.
Dat is zo.
Zoon.

Hout

In het voorjaar van mijn leven
heb ik halve bossen hout gekliefd
Om spaanders warmte terug te geven
aan de eerste vrouw door mij geliefd

Ik hakte, vloekte, bestreed en spleet
en zette mijn onmacht zo om in vuur
Rond de kachel werden wij gesmeed
al raasde de wind buiten ons nog zo guur

Nu jij en de bleke winterzon stil vervagen
hak ik voor het laatst mijn liefde in hout
en hoop dat het jou in deze bange dagen
vlammend vertelt hoeveel ik van je houd.