Woorden vallen uit
elkaar
Spellend onheil,
breek baar
Goed en kwaad
inwisselbaar
Dag wordt nacht
in Kandahar.
Ernst nestelt er zich
in de baard
De lach bij deze
doodverklaard
Vrouwen rouwen
aan de haard
Hoofd bedekt, het
hart bezwaard
Al het Westerse
wankelt en wijkt
Toekomst die wreed
op vroeger lijkt
Even wachten tot
de wereld wegkijkt
Twintig jaar
oorlog maar niets bereikt.
Was ik een boom
dan had ik takken
maar geen blad,
veel te korte
wortels
en vruchten waar
geen vogel
wat aan had.
Was ik een dier
dan vast een kat
die heelder dagen sliep
nooit kwam als
iemand riep
en zelfvoldaan klagelijk
om eten
Te mauwen zat.
Was ik een man
dan ik schreef ik
geen gedichten
over katten en
bomen,
zat ik niet lijdzaam
te wachten
op wat toch nooit
zal komen.
Maar greep het
leven
mij ooit zo gul
gegeven
en maakte er wat
van.
Gauw
Maar nu nog even
niet
Nu speel ik voor
tuinman
die node onkruid
wiedt
Gauw
Maar nu nog even
niet
Nu kijk ik met
verstomming
naar al wat
rondom is geschied
Gauw
Maar nu nog even
niet
Nu vraagt de
stilte mij
om pootje te
baden in verdriet
Gauw
Maar nu nog even
niet
Nu is het
stilstaan bij waarom
ik anderen mij
bepalen liet
Gauw
Maar nu nog even
niet
Nu vraagt het kind
de man
of hij nog
toekomst ziet
Gauw
Maar nu nog even
niet
Nu is het eerst
harde noten kraken
tot hopelijk een
nieuw levenslied
Gauw
Nog even door
onbekend gebied
Gauw ben ik weer
onder jou
Maar nu nog even niet.
Op een bank in mijn straat
zit een oude manIk geef om jouw bestaan.
Je zat in de regen
op de ramen. In deIk lig er verlaten bij,
na lang te zijn
bewoond.
Wat rest is
averij
en wind die zachtjes
hoont.
De ogen luiken
toe.
In de oren groeit
er gras.
Licht breekt bleek
en moe
in het alom
verspreide glas.
Het druppelt in
het hart
De aders roesten
bruin
Kraaien krassen
hard
in de wild
opgeschoten tuin.
Ik lig er
verlaten bij.
Echo stemmen van
weleer.
Wolken schuiven
over mij.
Dat het zou komen
was lang
voorspeld.
Kolkende stromen
vol natuurgeweld.
Dat het zou keren
werd steeds vaker
gezegd
en wie nu niet
wil leren
moet maar wachten
op echt.
Dat het zou razen
zei men tot in den
treure.
En wij ons toch
maar verbazen
dat dit echt kon
gebeuren.
Niet dat het iets
zal veranderen.
We weten dat
weten niet werkt.
We wijzen hooguit
naar anderen
want ons aandeel is
altijd beperkt.
Toch?
Waar ga je heen,
mijn blauwogige zoon?
Waar ga je heen,
zo kwetsbaar en schoon?
Ik ga naar werelden
hier ver vandaan
virtueel,
onsentimenteel
om er monsters te
verslaan.
Ik ga stoppen met
willen, enkel chillen
en dromen van zonnen
op de maan.
Ik ga oude beelden
voorgoed stallen
en wachten op de
harde, harde, harde regen
die zal vallen.
Waar ga je heen,
mijn blauwogige zoon?
Waar ga je heen,
zo kwetsbaar en schoon?
Ik ga naar een
morgen zonder gloren
zonder moeten en
wroeten
waaruit niets van
waarde werd geboren.
Ik ga naar landen
met welkome handen
en een mensvolk
van herbivoren.
Ik ga oude beelden
voorgoed stallen
en wachten op de
harde, harde, harde regen
die zal vallen.
Waar ga je heen,
mijn blauwogige zoon?
Waar ga je heen,
zo kwetsbaar en schoon?
Ik ga voorbij de
horizon die de jouwe was
los van loze
macht en zwaartekracht
los van het leven
om de eigen as.
Ik ga de dagen uitdagen
louter liggend in
het ongemaaide gras.
Ik ga de oude
beelden stallen
en wachten op de
harde, harde, harde regen
die zal vallen.
In de monkel om je ogen
In de fonkel van je
lach
zit het kind nooit
echt vervlogen
zit een wind die zingen
mag.
In het zilver van
je haren
In het vrolijk spiegelbeeld
zie je zelf ook
wel de jaren
maar ook hoe weinig
rol
dat eigenlijk
speelt.
Buiten wordt er gewerkt
aan de toekomst zoals altijd.Vermoeide bomen buigen
De wind waait ongekend strakDe lucht wordt ijl.
Het hart te vol.
De druk stijgt steil
tot hoorndol.
Hoofd wordt licht
Gemoed te zwaar
Verloren evenwicht
Teveel onverenigbaar
De zomer wenkt
maar schaduwen dansen.
Wie enkel die aandacht schenkt
verliest geloof in eigen kansen.
De lucht zoemt
van zomers lang geleden
van rekbare tijd, gulzig geluk
en dure eden.
De lucht geurt
naar zwoele seringen
zilte zeeën, zonnebrandcrème
en smeltbare dingen.
De lucht ademt
zuurstof in de moede kop
zanderige landerigheid en hoop.
De blauwe lucht lucht op.
Ramen gaan open
en deuren van het slot
We komen buitengekropen
nemen draden weer op.
Zonlicht lonkt en verrukt
maar doet de ogen ook pijn
Veel normaal werd weggerukt
Teveel draden die niet meer zijn
We kijken wie nog kan, wie volgt
in de karavaan die leven heet
en zoeken aarzelend nieuwe grond
na een jaar dat alles daveren deed.
Dat alle kinderen mogen slagen
in het hervinden van lichte dagen
in het afschudden van onbehagen
waar ze geen hulp voor durven vragen.
Dat alle kinderen mogen slagen
In het aangeven wat ze kunnen dragen
en zich weer buiten durven wagen
aan alles wat ze ooit als kostbaar zagen.
Dat alle kinderen mogen slagen
Over heel de lijn
Niet zozeer voor examenvragen
maar in onbevangen zichzelf kunnen zijn.
De wind zit in de
kinderen
Wolken drijven in
hun ogen
Ze vragen om te
minderen
En weer wat meer
te mogen.
De hoofden ogen
zwaar
De blikken lopen
leeg
Niets is nog zomaar
De tekenen worden
veeg.
De schouders gaan
hangen
Ze lachen schril
en hoog
Ze delen allen
het verlangen
Naar een tijd die
lichter woog
De wind woedt in
ons allen
Wolken benemen
ons het zicht
We doen alles om
niet te vallen
Maar wat torsen
we veel gewicht.
Er was eens.
Toen plots niet
meer.
Buiten kraait een
haan
Nu al voor de
derde keer
Wolken schuiven
voor de zon.
De wind zucht in
de bomen.
Er was eens dat
ooit begon.
Dat nog tot
wasdom moest komen.
Mieren kroelen
door elkaar.
Geen aarzeling in
hun doen.
Ik kauw op die
hadden-we-maar.
Konden we maar terug naar toen.
De wind zal niet dragen.
De wind is ziek en moe.
Gitzwart kleuren de dagen.
Een open raam valt toe.
De horizon lijkt gesloten.
Sommigen stappen uit.
Anderen zoeken onverdroten
naar iets dat dit vallen stuit.
De woorden blijven steken
in onmacht en verdriet.
Zoveel gebroken en in gebreke.
Geen zin die hier verlossing biedt.
Waarom mevrouw, waarom meneer?
Waarom doet
iemand dit?
Waarom nu al voor
de tweede keer?
Waarom zie je
niet hoe diep iemand zit?
Waarom voel ik mij
zo leeg en klein?
Waarom voelen
anderen schijnbaar niets?
Waarom wil iemand
er niet meer zijn?
Waarom zie ik hem
nu nooit meer op de fiets?
Waarom was de meest
gestelde vraag
waarop vaak geen
antwoord viel te geven.
Er werd
geluisterd en getroost vandaag.
Het waren lessen voor
het leven.
De dag begint
met het zoeken
naar zin
tussen de resten
van gisteren
niet wetend welke
dagen ons wachten
en wij daar dolend
middenin.
De dag begint
met vragen zonder
antwoorden
met angst voor
berichten die
wankele hoop weer
ten gronde richten
met het zoeken
woorden
die in ons leven niet
thuishoorden
maar de kloof tussen
ons en dat leven
weer zouden kunnen
dichten.
De dag begint met
denken aan jou
Aan wat jou dreef
en wat in het nauw
De dag begint met
denken aan jou en jou
die alles deed
zodat ons dit niet overkomen zou.
De dag begint.
Vol rouw en
grauw.
Terwijl het licht
aan kracht wint.
vind ik zin bij
jou. En jou. En jou.
Op het ritme
van de baren van
de zee
baart een vrouw
haar kind
en geeft het met
de weeën mee
Geeft het de
hartslag van de aarde
en de adem van de
wind
Geeft het alles
mee van waarde
Zodat het over de
baren van het leven
zijn eigen weg naar
morgen vindt.
Dag mama, lieve
mama
Jouw jongen doet
flink zijn best
met zich weer een
weg te banen
Huilt nog altijd
sneller dan de rest
Maar nu al jaren
zonder tranen
Dag mama, lieve
mama
Het huisje is netjes
opgeruimd
want da’s goed voor
het gemoed
Weer vaker ben ik
goedgeluimd
ondanks mijn karakter
bitterzoet.
Dag mama, lieve
mama
Ik draag zorg en
hou me sterk
net zoals ik het altijd
bij jou zag
Waardig je zoon
zijn, is een levenswerk
Dank u mama, een fijne
moederdag!
Mother, O, mother in heaven above
tell me the story
of leftover love
Of all those
relations
Wich came rash to
an end
‘Cause we thought
that our time
elsewhere better
was spend.
Of children who
died
long for their time
So all the
leftover love
became like
scaled leftover wine
Mother, oh mother
in heaven above
tell me the story
of leftover love
Of the souls long
forgotten
Of the love unspoken
by shame
Of chances thrown
in the alley to rotten
Or all loves who
were born with no name
Mother, o, mother
in heaven above
I still carry in
me for you so much leftover love
De wind vindt
zijn draai niet
tevergeefs op
zoek naar jou.
De zon hangt er
bleekjes bij
en schril
schreeuwt de pauw.
Bladeren rillen
aan een tak
Vogels weifelen
in hun vlucht
De lucht hangt
vol ongemak
voor nog meer
onheil beducht
Tij aarzelend
tussen eb en vloed
vraagt raad aan
de rijzende maan.
Want wie weet nog
wat ertoe doet
nu de natuur geweld is aangedaan?
Een daad voorbij woorden.
De stilte die dan
schrijnt.
De vraag die niemand
hoorde.
Jong leven dat
verdwijnt.
De wijzer die
verstomt.
Het hart dat
nimmer slaat.
De toekomst
weggegomd.
Geen antwoord dat
nog baat.
Een last te zwaar
om dragen
dreef iemand te
vroeg heen.
Durf daarom hulp te
vragen.
Draag nooit te
zwaar alleen.
Mijn schrijven
Ze kruipt bij valavond
Ik ben bereid.
Het zou
dat er niet veel goeds is geschied.
Al die woorden op papier
Veel is er nog
Mijn woorden zijn overbodig.
Ik streel waar ooit
Samen wij twee
geeft kracht voor wat er wacht.
De zon schijnt in het noorden
Alleen staande
Hoe mensen mij zien?
Ze gaat, ze gaat
Tafel vol kruimels.
