Mijn lief Leuven,
wat ben je stil.
Jij die altijd zo
graag bruisen wil,
lijkt nu wel leeggelopen.
De studenten zijn
bij je weggeslopen,
cafés en restaurants
op slot en wij kijken
naar jou vanuit ons kot.
Naar je lege straten
vol gemis naar wat er
altijd was maar nu niet is.
Naar de lente in de bomen
die ons nu al laat dromen
van de dag dat we weer
onbezonnen in je armen
mogen komen, om te feesten
om te zijn, om op de trappen
te zitten van je Ladeuzeplein.
Mijn lief Leuven
wat ben je stil
maar weet ooit
komt een einde aan dat
zwijgen, zal het leven
weer de bovenhand krijgen,
zal je weer druk zijn zoals het
hoort. Mijn lief bruisend Leuven
ik kan niet wachten tot jouw
tijd van afwezig zijn
in liederlijkheid wordt gesmoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten