Van beroep ben ik leurder
Vrijdag, laatste uur. Gedoofd vuur
Moeder die in de hemelen zijt
Taal is mijn gezel
Waar gaan we eigenlijk naartoe?
Ik kan al weer netjes
In mijn dromen zie ik
Het is niet van niet willen
Ik hoor mezelf praten
Iedereen was euforisch
Omdat zij toelieten dat het kon.
Nu zou ik naar je luisteren
Nu wel, maar da’s te laat
De eigen zon verduisteren
Daar ben ik prima toe in staat.
Je moest me laten gaan
mijn weg richting de muur
Want als je me bij wou staan
Betaalde je dat duur.
Je stond altijd voor me klaar
Maar ik moest en zou alleen
Nu denk ik: kon ik maar
Maar jij bent elders heen.
Het leven van een leerkracht
is wel eens met ontgoocheling doorspekt
Maar niets dat enthousiasme meer versmacht
dan het ontbreken aan respect.
Na een schooljaar van alles geven
wacht vaak merci en dankbaarheid
van leerlingen die voelen hoe gedreven
jij voor hun maximale kansen strijdt.
Maar dan gaat de directie herverdelen
En is gedane arbeid nog weinig waard
Dan worden we pionnetjes om mee te spelen
Dan wordt op menselijkheid en logica bespaard.
Ze is er mij toch eentje
die eerste in de rij
Soms een buitenbeentje
met ook trekjes van mij
Maar ze is absoluut veel meer
Ze zet alvast veel beter door
en toont mij keer op keer
Zo ga je ergens voor!
Niet met grote woorden
Maar met twinkel in de ogen
En met iets wat mij nooit toebehoorde
Een heerlijk relativeringsvermogen.
Vroeger was het steeds
van hoger, beter, meer
van immer verder reiken
van ik kan wat ik probeer
Maar geleidelijk maken
zwaartekracht en jaren
daartegen alsmaar
meer bezwaren
en ontstaat de ommekeer
Dan stel je node andere doelen
omdat je stilaan begint te voelen
wat ze met bergaf bedoelen
en dat doet een beetje zeer
Dus tracht je naast vertragen
ook het verval zo uit te dagen
dat je gerust nog kunt gewagen
van een voor zijn leeftijd fitte heer.
Daarom blijf ik trage rondjes lopen
in de hoop hier en daar wat tijd te kopen
waarmee ik dat onvermijdelijke slopen
nog voor eventjes bezweer.
Het schooljaar is voorbij
De schoolpoort mag nu dicht
Maar er wringt nog veel in mij
dat het netjes sluiten ontwricht
Niet iedereen werd recht gedaan
Niet alle fouten zijn opgeheven
Er werd gesproken mede uit mijn naam
waar maar moeilijk mee valt te leven
Onkunde werd met onwil toegedekt
want wat niet weet, niet deert
Maar het vreet erg aan mijn zelfrespect
en ondergraaft de waarden mij geleerd.
Het hoofd groot en vol
met een teveel aan gedachten
De wereld buiten raast hoorndol
en rijt de eigen stem aan flarden
De ogen slikken alle beelden
gemaakt van rijstpapier en glas
Daar waar ooit enkel onschuld speelde
zit nu over menig droom een kras
Het hart hoort zijn echo’s aan
galmend in een leeggelopen borst
Maar er is de wil om recht te staan
hoeveel verlies dat ook nog kost.
Een mondharmonica
vibreert huilend door de tent
echoot de outback van Australië
door ons beide niet echt gekend
Maar voor mijn zoon en mij
is dit een kippenvelmoment
Zonder woorden en zij aan zij
wordt wat ons bindt herkend.
