Papa zwijgt

Papa is boos.

Papa zwijgt.

Niemand die er

nog een woord uit krijgt.

Ik lach hem toe.

Ik zoek zijn hand.

Maar hij kijkt kwaad

naar de and're kant.

Ik huil heel stil.

Ik bedenk een plan

omdat ik zo graag wil

dat hij weer lachen kan.

Ik vraag hem om te ruilen

zijn boosheid voor mijn verdriet.

Daar moet hij eerst om huilen

waarna een lach het daglicht ziet.

Ik zeg dat ik iets minder hard

mijn zin zal willen krijgen.

Hij belooft mij op zijn hart

nooit nog zo boos te zwijgen.

Ik en de tijd

Ik dood de tijd en

de tijd doodt mij

onverschilligheid

raakt ons allebei

Ik neem weer de tijd

alle tijd om te nemen

deze dagelijkse strijd

wil wat is verdwenen

Voltooid verleden tijd

laat ik best overlijden

Weg met gemis en spijt

in tegenwoordige tijden.

Zin in mij

Vagebond

Zonevreemd en uit de tijd

dat vage van de vagebond

wie zwerft nog in ledigheid

rug naar de wind gekromd.

Slijten van schoen en dagen

onder wolken en over wegen

de knapzak te licht om dragen

de vrijheid altijd duur verkregen

Niemand die er wacht of eist

liefde smelt node bij dageraad

vuil verdriet dat weeïg reist

de drank die elk leed verstaat

Tussen vluchten en verlangen

van en naar maar steeds alleen

aan de eenzaamheid verhangen

huiselijk geluk bewust te leen

Die oude straten liggen nu verlaten

alle ongebondenen zijn geknecht

de luxe deed ons anders praten

het vage kan nergens nog terecht.

Liefste buren

Opgesloten in ouderdom
en veroordeeld tot elkaar
tijd trekt hun lichaam krom
de dag oogt lang en zwaar

Alles krimpt zo genadeloos
leden, toekomst en bereik
wereld wordt een lege doos
terugkeer naar het dierenrijk


Liefde wordt afhankelijkheid
een vastklampen tot der dood
stilzwijgend in verbondenheid
de handen roerloos in de schoot

Hun broze lijf wankelt onmachtig
sleurt het gemoed mee in zijn val
Twee geliefden oud en waarachtig
moeten door dat vreselijk diepe dal.

Nevel

Onze toekomst is zo vaag
er wordt nog hard gemist
wat ons toekomt vandaag
blijft voorlopig onbeslist.

Onzekerheid ligt in banken
als een sluier voor de zon
wazig wezen zonder flanken
in een verhullend nachtjapon

Overgave aan wat overkomt
of op de tast zonder kompas
In een wereld goed vermomd
speelt het geloof altijd surplace.

Dagdroom

Ik verlang naar een stad met menskleine pleinen
waar wind zich aan de maximumsnelheid houdt
met warme mediterrane kleuren in de kozijnen
en de toekomst op een liederlijk verleden bouwt

Autoloze vrijhavens vol met verlegen lampions
schuifelende terrasstoelen en accordeonmuziek
met de sfeer van berusting eigen aan eindstations
en het wijfelend geluk zoeken bol van dramatiek

Waar als de nacht op haar holst is en vereenzaamt
de huizen en plavuizen hun laatste warmte vrijgeven
een enkeling zijn ziel in een bierglas verdonkeremaant
wachtend op die ene zwaluw die de lente doet herleven

Een bescheiden plek waar jij en ik weer mens zijn
groots in eenvoud, in gelijke tred met onze schaduw
met dagen vol liefde, nachten vol gedeelde ambrozijn
waar ik dankbaar het leven een eindje verder duw.

Het betere gesprek

Vandaag heb ik met een boom gepraat

over groeien, bloeien, vruchten dragen

over hoe hij al dat schone weer loslaat

en het belang van wortels die schragen

Met een vogel besprak ik zijn perspectief

en hoe het je weerhoudt om neer te kijken

hoe de wind ten goede keren en instinctief

weten het klauwend gevaar te ontwijken

Een kind zei niets en vertelde zo veel

over hoe je vergeeft zonder vergeten

en al spelend je plek vindt in 't geheel

vrij van wroeging en straffend geweten

Ik sloeg mijn armen om boom en kind

en liet de vogel aan zijn vriend de wind

daarop vroeg de stilte wie ik nu wel was

die enkel de wijsheid in de anderen las.