Drie jaar geleden
was ik boos
en machteloos
omdat kanker
ook jouw lichaam koos
om te groeien
en te snoeien in
het geluk en het leven
dat je eindelijk was gegeven
na jaren van wroeten en moeten.
Drie jaar geleden
is het dat ik hoopte
tegen beter weten in
dat hoewel iets jou
van binnenuit sloopte
dat dit geen einde zou zijn
maar een nieuw begin
waar verdriet en pijn
zouden gevolgd worden
door een louterende zin.
Nu drie jaar later
zoek ik jou in zonlicht
en zwijgzaam water
in alle schoonheid die
mij omgeeft en
in wat van jou in mij
en mijn kinderen voorleeft.
Nu drie later
staat er ergens
op een pot in een nis
jouw naam en mijn gemis
en voel ik me moederzieler
alleen dan ooit
alsof sinds jij verdween
mijn blik zich onherroepelijk
naar binnen plooit.
