Tussen de duiven

Sinds kort wonend tussen de duiven

dichter bij de lucht dan ooit tevoren

zie ik wolken richting einder schuiven

die hier blijkbaar niets hebben verloren.

Sinds kort is de begane grond ver weg

ergens in de diepte en in duister gehuld

Stoort het geen mens dat ik niets zeg

en duikt mijn bankrekening in schuld.

Sinds kort denk ik vaker aan grootvader

hoe hij hoofdschuddend in de hemel zit.

Dan brengen de duiven hem weer nader

nemen met hun milde eenvoud van mij bezit.

Sinds kort trek ik aan het kortste eind

hier op een zucht van de blauwe lucht.

Maar telkens dat mij te zeer ondermijnt

nemen zijn duiven mij mee op hun vlucht.

Geven en nemen

Leven

is nemen en geven.

Dat laatste gaat al goed.

Het beste van jezelf, je hart

en opbouwende kritiek

als het even moet.

Maar het is dat nemen:

Het afscheid of de benen

De bluts met de buil

Het heft in eigen handen

zijn nog vaak een valkuil

met gladde steile wanden.

Leven

blijft een oefenen

in opgeven

wat niet echt telt

en opnemen

als een nieuwe morgen

je belt.

Niet bewegen

Niet bewegen.

Blijven staan.

Wacht nog even

met voort te gaan.

Hou het stil.

Laat alles los.

Zoek nog geen bomen

door het bos.

Geef het tijd.

Doe wat moet.

Al is veel kwijt,

niets voorgoed.

Maar hoe doe je dat

op een zee van onrust

vaste grond uiteengespat

wegdrijvend van de kust?

Twijfel je

Twijfel je aan de mens

aan waar hij gisteren is geweest

kijk dan naar de ouderen

en zie hoe tijd heel veel geneest.

Twijfel je aan vandaag

aan welke richting uit te gaan

kijk dan naar de man of vrouw

die een eigen weg durft in te slaan.

Twijfel je aan wat komt

in een wereld plots heel erg klein

kijk dan naar de kinderen

en zie hoe mooi morgen weer zal zijn.

Thuis wacht alleen

Thuis wacht alleen.

De afwas van dagen.

Schemerlicht op steen.

Legt ‘t stof zich in lagen.

Thuis wacht de avond.

De klank van verlaten.

Het wensen gehavend.

Het éénrichtingspraten.

Thuis wacht de tijd

die weg is, die komt.

De zinloosheid van spijt.

De mond die verstomt.

Alles en niets

Alles komt goed

en alles gaat voorbij.

Alles komt ook altijd terug.

Dat nemen we er maar bij.

Niets is voor eeuwig

Niets nieuws onder de zon

Niets is wat het lijkt

en alles heeft dezelfde bron.

Alles en niets

zeggen niets en alles.

Ze zijn hoop zwaaiend

met een hoed op een fiets.

Dat zegt je misschien niets

maar mij zegt het net alles.

Huisvuil

Gelukkig heb ik kinderen.

Voor hen kom ik uit bed.

Anders had ik mezelf wel

al bij het huisvuil gezet.

Groot ongevaarlijk afval

van decennia loos proberen.

Al valt uit een hopeloos geval

helaas weinig te recycleren.

Gelukkig heb ik kinderen

die gelukkig kunnen zijn.

Zij zien het leven zinderen

en voorbij regen zonneschijn.

Wat was

Je haren

in een haarband

Je rok

ruisend in de wind.

Aan je voeten

de overvolle wasmand

en ik, jouw toen nog

zorgeloze kind.

Je hangt

pyjama's aan de draad

knijpt kleren vast

in een lucht van hemelsblauw.

Je schildert met kleuren

tot er een regenboog ontstaat

die kronkelt als een guirlande

tussen mij en jou.

Je neemt me op de arm

lakens strelen over mijn kruin

Een zomerbries zucht warm

een ritselend verlangen door de tuin.

In mij vermengde zich

daar kinderlijk geluk

met de onweerstaanbare

geur van appelfris.

En als ik zelf nu kleren

van de wasdraad pluk,

snuif ik dankbaar dat parfum op

vol van een troostend zoet gemis.

Het verhaal

Het verhaal

laat zich pas lezen

als de punten

en komma’s zijn gezet.

Als de wereld

van deze koorts zal

zijn genezen

en het oude leven

schijnbaar is gered.

Het verhaal

wordt dag na dag

geschreven,

door u en ik die

tegelijk schrijver

als personage zijn.

Met schamele woorden

proberen we elk

ampel zin te geven

aan ons opstaan in dagen

van quarantaine.

Het verhaal

zal vele versies kennen

met helden, verliezers

en een door grote leiders

bedacht plot.

Het zal ons terug

aan onze kwetsbaarheid

leren wennen,

maar hopelijk eindigen met:

Ze leefden nog lang en gelukkig

en kwamen terug uit hun kot.

Gauw

Gauw,

maar nu nog even niet.

Geen mens die het niet wil.

Maar geen mens die het al ziet.

Gauw,

maar nu nog even niet.

Het verlangen laat zich nog buigen

voor de dreiging van verdriet.

Gauw,

maar nu nog even niet.

Ooit zal de wind weer dragen

veel van wat men nu verbiedt.

Gauw,

maar nu nog even niet.

Ooit gaan die armen weer open,

is het daarbinnen weer een veilig gebied.

Gauw,

maar nu nog even niet.

Gauw is dit slechts een droeve strofe

in ons verder vooral vrolijk levenslied.

Gauw.

Het licht

Het licht

schrijft jou zoveel mooier

dan ik in woorden krijg

gedicht.

Het licht

licht je ogen op

en laat me lezen

tussen de lijnen

van je gezicht.

Het licht

lacht zacht met

mijn ijdel streven

jouw schaduwen

scherp weer te

geven.

Het licht

schenkt jou

aan mij

zoals je bent,

maar ik verzin

woorden bij

de geheimen die

niemand van jou

kent.

Gezond verstand

Je hoort het op de radio.

Je leest het in de krant.

Mensen gebruik alsjeblieft

nu eens je gezond verstand!

Maar dat gezond verstand

bij sommigen is dat ziek.

Zij schudden vrolijk elke hand.

Doen niet mee aan die paniek.

Dat zogezegde gezond verstand

valt niet te helen in een hospitaal

en het houdt meestal slechts stand

zolang gebruikt door ons allemaal.

Want gaat één het niet gebruiken

breekt het water door de dam.

Zullen er steeds meer opduiken

die zeggen: ik bepaal zelf wel wat kan.

Dus ben je nog niet ziek

aan jouw gezond verstand?

Bespaar dan anderen de kliniek

en zet je beter weten aan de kant.

Pasen 2020

De klokken beieren

en strooien eieren

als vlokken over het land.

Door ontwakende tuinen

vlinderen de kinderen

leggen de witte naast de bruine

in een mandje in hun hand.

De winter lijkt voorbij.

Maar het vasten niet gedaan.

De kerselaar staat er nochtans bij

alsof alles zijn gang mag gaan.

Chocolade smelt in de monden.

Maar de klokken gaan triest naar Rome.

Want in vele tuinen werd niets gevonden

omdat kind noch klokken er mochten komen.

Tel niet de dagen

Tel niet de dagen

van ons leven binnenstebuiten

Stel niet de vragen

waarom de wereld moest sluiten.

Tel niet het klagen

over muren en uren

Vertel niet van mensen die zagen

over hoe lang dit moet duren.

Tel wel het jagen

van kinderen op beren

Stel vast hoe bovenste luchtlagen

zich langzaam ten goede keren

Tel zij die zich wagen

voor het leven van anderen

Stel vast hoeveel je kan dragen

en zie de kans tot veranderen.

Tel wat van tel is.

Stel naasten gerust.

Het heersend gemis

maakt ons dieper bewust.

Ode aan de vrouw

Moeder, dochter

en bron der lust

Zij die kinderen

slaapwel kust.

Vrouw, vriendin

en zinnebeeld.

Zij die in een gezin

lakens uitdeelt.

Zorgster, toeverlaat

muze van het hart

Zij die in de branding staat

en knopen ontwart.

Kameleon, duivel-doet-al

Een godin om te minnen

Zoveel rollen in getal

Geen man zou eraan beginnen.

Het leven vangt uiltjes

De zon straalt

en schenkt ons de schijn

dat het leven enkele draalt

en gauw weer de oude zal zijn.

De lucht blauwt

en schenkt wolkjes troost

Wil dat elkeen blind vertrouwt

op ijsjes voor de hele kroost.

De wind streelt

zachtjes de onrust uit het bloed

speelt in de haren van wie zich verveelt

en zucht: het komt heus allemaal goed.

Het weer verweert

zich tegen de mist die ons hangt

en lacht minzaam en ongegeneerd

met het leven dat angstig uiltjes vangt.

COVID-19

COVID-19

Vijand die we niet zien

Jij opent ons de ogen

laat zien wat we missen

nu we veel niet meer mogen

anderen voor ons beslissen

en het leven lijkt op te drogen.

COVID-19

Vijand met een impact ongezien

Jij toont hoe bijzonder normaal was

Hoe hele kleine dingen geluk maken

Hoe we breekbaar worden als glas

als onze huiden elkaar niet mogen raken

hoe alles gaat schuiven niet langer waterpas.

COVID-19

Vijand maar ook vriend misschien

jij die ondanks alle leed en vele doden

doet wat de mens op eigen kracht niet kan

die ons leert te antwoorden op echte noden

en laat zoeken voorbij de eigen achterban

hoe de wereld best een toekomst wordt geboden.

Binnen

Binnen.

Binnenin.

We binden in

en zoeken stil

een weg naar buiten

voorbij de steriele ruiten

die ons binnensluiten

en verhinderen te uiten

wat leeft van binnen.

Het verlangen het

leven buiten weer

voor ons te winnen.

Commisaris Crimineel

Op het balkon van het Tiense stadhuis

tuurde de oude commissaris Crimineel

en wat hij zag leek hem niet echt pluis

Daar zat een vork niet goed in zijn steel.

Naast hem stond kleindochter Jozefien

sabbelend op twee vlechten in haar mond.

Het was een mooie pientere meid van tien

die opa zei: hoog tijd voor een suikerklont.

Commissaris Crimineel wist ze had gelijk

want wat er lag midden op de grote markt

dat was niets meer of minder dan een lijk

Maar betrof het moord of een hartinfarct?

Had iemand met een te kort muizenlontje

zichzelf verloren en deze mens gedood?

De oplossing lag vast in een suikerklontje

dat opa Crimineel vaak het juiste inzicht bood.

Samen zogen ze zo een puntje aan de vraag

Wat is er toch met deze arme mens geschied?

Tot de klontjes vielen als blokken op hun maag

Want lag daar naast het lijk geen reuze suikerbiet?

Jozefien en haar opa commisaris Crimineel

stonden hand in hand helemaal van hun stuk.

Van tegenslag krijgen we allemaal ons deel

maar wie sterft er nu in een suikerbietenongeluk?

Jij mag

Jij mag overal komen.

Wetten deren jou niet.

In mijn rusteloze dromen.

In mijn onverwerkt verdriet.

Jij mag stilletjes verdwijnen.

Lachen om de aardse dingen.

En als uit een doosje verschijnen

in vergeten jeugdherinneringen.

Jij mag de boeken lezen

waarin de woorden jou verstaan

Jij hoeft de morgen niet vrezen

die geen kant weet uit te gaan.

Jij mag je nestelen naast mij

op de dagen die daarom vragen.

Toch laat ik jou niet in alles vrij.

Ik wil jou in mij kunnen blijven dragen.

We wandelen

We wandelen

langs onderwerpen en vragen

langs zorgen te lang verborgen

en springen over elke vorm van klagen.

We wandelen

en houden ons aan de afstand

volgen netjes de aangelegde paden

en omarmen de takken van het gezond verstand.

We wandelen

door de lente van onze nazomer

zien wat ontspruit en ons ontsnapt

de eeuwig piekeraar en dito dromer

We wandelen

en snoeien hier en daar in elkaar

wijzen op de bloem die in de ander bloeit

en laten wat nog moet rijpen ongemoeid.

We wandelen

en verdwalen in een stad die we kennen

proberen aan het nieuw normaal te wennen

en stellen elkaar bij het afscheid gerust:

De brand van Rome was ook niet op één dag geblust.

Bezoek

De zon schuifelt

door de kamer.

Schaamteloos en hartelijk

legt ze het stof bloot

dat opstuift onder

mijn strompelen

en toont onverbiddelijk

de strepen op het raam

van mijn bestaan.

Als een oud vrouwtje

met verstilde stem

vertelt ze hoe de  dingen zijn

in volle zonneschijn

en zonder te oordelen

verlegt ze slepend mijn blik

naar de anders levenloze

dingen die oplichten

onder haar aandacht.

Wimpels van een

vervlogen feestje, half gelezen

boeken die met gekromde rug

openliggen, kruimels die het

ontbijt overleefden en de vloer

korzelig maken. Daartussen de

lege lucht die stemmen ontbeert

om te kunnen trillen.

Als ze de kamer verlaat,

neemt ze getrouw een vleugje

kleur van alles mee en laat

de kamer bleker achter dan

voorheen. De vreugde

om haar bezoek wordt

weemoed. Het stilleven

valt stil.