Tussen haar en schaar

Met gesloten ogen komt het voelen

overgave aan een vreemde vrouw

Twee handen die vrijpostig woelen

zalving waaraan ik me toevertrouw

Geur van kokos en een vleugje alcohol

Haar lichaam voelbaar, niet aanraakbaar

We zwijgen de zelfgekozen stilte vol

een enkel gesprek tussen haar en schaar.

Zij leest de lijnen van mijn hoekig hoofd

en beteugelt dan de lokale losbandigheid

Een ritueel dat me telkens weer verdoofd

sensualiteit verpakt in koele vakkundigheid.

Een mopje laten

In je linkerhand een pluizenbloem

en dansende voorpret in je ogen

als ik je dan mijn schavuitje noem

komen 100 parachutes overgevlogen

Jij schatert heel de hemel blauw

Joehoe, nu word ik zeker 100 jaar

en jij papa bent helaas geen vrouw

dus 100 worden vergeet dat maar

Je blaast de pluisjes van mijn hoofd

krijgt dan mijn pruillip in de gaten

Maar papa toch dat jij zoiets gelooft

Ik heb toch maar een mopje gelaten.

Joelend rollen we door het hoge gras

weg van de waarheid achter je lach

Jij toont me telkens het halfvolle glas

Pure liefde die ik met je delen mag.

Seringen

In de weemoedige geur van seringen

ontdek ik plots lang vervlogen dagen

toen we nog in onze onschuld hingen

met veruit meer antwoorden dan vragen

Ze wekt wat diep in mij verborgen sliep

de onoverwinnelijkheid uit de kindertijd

waarmee ik mezelf woest te pletter liep

op de armoede van kleinburgerlijkheid

Maar met die lente in mijn neusvleugels

gun ik dat jongetje even voluit zijn plezier

ontdaan van keurslijf vier ik de  teugels

en spring net als toen naakt in de rivier.

Op de oever zit nu stilzwijgend mijn zoon

die probeert dit vaderbeeld te verdringen

Voor hem zijn geuren nog doodgewoon

en geen toegangen tot jeugdherinneringen.

Stilstaan zonder spijt

Ik wil niet langer willen
willen is voor kinderen
die zichzelf hinderen
onderweg naar het geluk
Willen maakt het stuk

Laat de dagen zichzelf
dragen, los van verlangen
om dat ultieme te vangen of
vliegen van een ander.
Het is voorliegen aan elkander.

Haal de haast uit mijn voeten
al dat moeten in te weinig tijd
geen onderscheid in streven en
elk dat eender leven vol
geveinsde zinvolheid.

Toch blijf ik malen om morgen
met gelijke zorgen in een ander
kleedje, dat weet je en vergeet je
en zo verlies ik steeds vandaag
want hoewel al beter dan gisteren
blijft het te vaag altijd te laag.

Ik wil niet langer willen
maar verstillen in tijd.
Stilstaan zonder spijt.