Een zakdoekje
als een propje
in haar mouw
In haar ooghoekje
soms een traan
die ze niet vergieten wou.
Een zuinig mondje
dat de dure woorden
liever binnenhoudt
In het hart een wondje
omdat ze liever enkel
met God was getrouwd
Schuifelende voetjes
die haar vlijt en zorg
gedienstig dragen
Er zijn zoveel moetjes
die elke dag om
haar aandacht vragen.
En altijd een glimlachje
als een soort sorry
om de lippen
en een ja dat mag je
als ik haar oude armen
wil binnenglippen.
Ze is wie ze is.
Ze is al lang niet meer.
Ze is een warm gemis.
Ze is de verloren
eenvoud van weleer.
