Liefhebbers of poëtisch analfabeten

Goede vrienden en onverschilligen

Ik laat jullie al mijn woorden na

Geen wens valt nog in te willigen

Nu ik op punt van vertrekken sta

                    

Liefhebbers of poëtisch analfabeten

u wordt van elke verwachting ontheven

Dankzij stilzwijgen viel goed af te meten

Dat ik hier mijn tijd nutteloos heb verdreven

Geduldige geliefden en intellectueel culturelen

Het klankbord van stilte was bijzonder leerzaam

Wat ik voel en denk zal ik hier niet langer delen

Verklaar me als dichter voorgoed onbekwaam.

Sofie

Aan brede rivier op een rots

zit een meisje in de avondzon

Verward herinnert ze zich plots

een voorval dat daar ooit begon

Het was een zomer of twee geleden

een dag vol warmte maar geen plezier

Wolken kwamen voor de zon gegleden

en langzaam werd het kil aan de rivier

De regen stroomde hard en lang

en maakte de aarde koel en nat

Eén druppelde aarzelde op haar wang

zodat ze alles rondom haar vergat

De druppel schreed als een trage traan

en twinkelde éénmaal in het avondlicht

Toen gleed hij onverbiddelijk bij haar vandaan

zonder besef  wat er in haar was aangericht

Sinds die dag als haar tranen vloeien

is het net alsof ook hij aanwezig is

Hij laat in haar een zaadje openbloeien

van warme troost, melancholisch gemis.

Syrië

Moeders bloed op zijn gelaat
vloeit kleverig in zijn mond
bloed dat smaakt naar haat
levenloos op zijn lippen stolt

Een kogel had haar hals doorboord
nadat ze voor haar leven had geweend
haar gesnik werd in de kiem gesmoord
aan een vijand wordt geen gunst verleend

Radeloos staart hij zijn vader aan
die terugkijkt met gebroken ogen
Niemand durft aan hun zijde staan
Wij bieden enkel ons onvermogen.

Herenvest en vrouwenkleed

Als herenvest en vrouwenkleed
gearmd hangend in een boom
Dat is hoe ik ons samendroom
nu een ander jou ontkleedt.

Als twee immer verliefde zielen
samen luchtend in de lentewind
ongekend voor wie jou nu bemint
met niets of niemand op onze hielen.

Met bloesemboog boven onze hoofden
en geen zwaartekracht die ons belast.
Hoewel we beiden in elkaar geloofden

was ik toch niet het schoentje dat je past.
Kleren die we van hun lichaam beroofden
vinden elkaar echter wel nog altijd op de tast.

Verkruimelde ballast

Gisteren gedichtendag. 
Mooie woorden, 
met diepe betekenissen
in vele herkenbare 
en ontroerende lagen gegoten 
en geserveerd met diepe 
doch breekbare stem.

Dat had ik je gisteren willen schenken
Maar het ging niet. 
Twee woorden: verkruimelde ballast. 
Jouw woorden. Krachtig en beeldrijk.
Mijn mond ademt een compliment 
en op je linkerschouder 
verkruimelt voor mijn ogen ballast.
Een sterk ontroerend beeld, 
door jouw tot leven gewekt, 
met twee vergeten woorden 
en een frêle linkerschouder.

 
Zwijgend en diep geraakt
las ik jou
gisteren op gedichtendag.

Mijn vader

Mijn vader, naast me, rijzig en grijs

altijd spits verbaal maar zelden wijs

staart vooruit met steeds troeb'ler blik

als ik zorgvuldig mijn woorden wik

Ook nu praat hij alle weerstand weg

dicht me woorden toe die ik niet zeg

noemt me alles wat hij had willen zijn

en legt dan zijn trillende handen in mijn

Een leven voorbij, geleefd in luchtledigheid

geen trots, voldoening of zelfs maar spijt

gewoon, een oud kind dat mij heeft verwekt

schooit nu om nooit verdiend vaderlijk respect

Een vader, die kwaad deed door niets te doen

filtert zichzelf in het bleke licht van de nanoen

Het is zoals Dylan zong, prevelt hij dan stil

I didn’t make it, but I hope my baby will.