Lentekuis

Voorjaarswind ranselt uit de bomen
geknakte takken en een vogelnest
Ooit het veilige kuikenonderkomen
triest gefaald nu de natuur haar test

Wirwarrige takjes in ingenieuze dot
architectuur waarin traditie schuilt
van waaruit voedsel wordt gespot
als op het bladerdak de regen druilt

Kwetsbaar ligt het aan mijn voeten
als spiegel van mijn eigen streven
Hoe hard we ook alles doorwroeten
het is ons slechts in leen gegeven.

Voor het slapen gaan

Zo'n gebedje naast je bedje
om te danken voor de dag
Ongelovig maar wat let je
als je zoveel schoonheid zag

Gewoon een woordenstrikje
om al wat was te laten gaan
en soms een gesmoord snikje
of een warme vreugdetraan

Afsluitend volgt dan het amen
rustpunt voor een stille nacht
Al van wezen vloeit er samen
aanvaard nu het is overdacht.

Alzheimerbad

De mensheid kan gebruiken
een weldadig alzheimerbad
of vergetelheid in kruiken
waaraan ze zich bezat

Gedaan met al dat schieten
op oude koeien in een sloot
Geen Soennieten of Sjiieten
ieders Allah nog even groot

Een Jeruzalem zonder goden
en nooit één profeet geweest
Vergeten Palestijnen of Joden
op het strand enkel nog feest

Weg zijn die oorlogswonden
die voor de volgende zorgen
Alles lijkt natuurlijk verbonden
weg is gisteren enkel morgen

De ballast van het geheugen
smelt als sneeuw voor de zon
Geen herinnering wordt leugen
alsof de mens blanco begon.

Standbeeld

Ik verbeeld met tot een standbeeld
verstilde kunst die niemand ziet
waarvoor een kind het spel speelt
tot de mama haar bij zich ontbiedt

Ik trotseer gewillig al de seizoenen
hunker naar het eerste zomerkleed
Een man met lood in de schoenen
verhaalt mij openlijk over zijn leed

Ik hoef nergens naar toe te gaan
levens ontrollen zich rondom mij
Uitnodigend zwijgend blijf ik staan
en maak anderen zo bewegingsvrij

Ik ben dan de onbewogen beweger
een statisch punt in al wat stroomt
Haast onzichtbaar maar wel integer
waarop de duif haar dromen droomt.
 

In de spiegel

In mij zit nog een jongen

van een jaar of zeven

die naïef ongedwongen

gelooft in ’t echte leven

Met sproeten en vol krullen

en een openheid van geest

die zich nog laat vervullen

met wat hij rond zich leest

Een gelover die wil weten

die grenzen graag verlegt

door het verlangen gebeten

te krijgen waarvoor hij vecht

Een vat van mogelijkheden

onderweg, niet op de vlucht

altijd met zichzelf tevreden

of een traan die nog oplucht

Nobele winnaar in gedachten

die stiekem goddelijk wil zijn

verdriet moet maar wachten

hij is nog sterker dan de pijn

Die jongen is latent aanwezig

onderhuids leeft hij in mij door

Maar een man is zelden bezig

met wat hij in zichzelf verloor.

Romantische vriendschap

Ik heb ongelooflijke vrienden
dikke maar dunne evenzeer
In hen kan ik mezelf vinden
ook al gaan ze soms tekeer

Met hun uitgepuurde denken
en witte adempauzes tussenin
weten zij me  rust te schenken
geborgenheid als een gastgezin

Door zich aan me bloot te geven
me laten lezen in hun zwarte ziel
geven ze diepgang aan het leven
verlenen ze deze outlaw ook asiel

Ze steken humor in hun wijsheid
leren mij de kracht van zelfspot
Ze ontnemen wereldse grijsheid
bezorgen mij herkenningsgenot

We ontmoeten elkaar in woorden
delen het wezen van wie we zijn
Als vrienden die nooit stoorden
Als reizigers op eenzelfde trein.

Looplust

Er zit stramheid in mijn botten

en mijn lichaam helt naar rust

Veel zin valt er niet te spotten

al knaagt de onrust onbewust

Ik kleed me uit en kleed me aan

leg mijn geest gauw in de plooi

In snelle schoenen op de baan

een sportief jagen zonder prooi

Ik trek de boslucht in mijn longen

stuw de hartslag naar omhoog

de motor lijkt nu aangesprongen

en mijn gedachten vallen droog

Het bloed pompt en zweet breekt

Ik verbrand tot een vreugdevuur

Alsof oerinstinct de kop opsteekt

slecht ik plots elke mentale muur

Dan ruist de roes in mijn hoofd

daalt er voldaanheid in mij neer

Als iets mij van mezelf berooft

zorgt lopen vaak voor ommekeer.

Stilzwijgend

Ooit waren we veel dichter
al te dicht om goed te zijn
Nu is alles weer wat lichter
doet weerzien ons geen pijn

De afstand node genomen
gaf zuurstof aan vergeven
Onmachtig samen te stromen
werden we uit elkaar gedreven

Toch blijft de lucht nog trillen
het onvervulde blijft bestaan
In het blauw rond je pupillen
is dat verlangen blijven staan

Kunst is vrede kunnen nemen
met wat stil tussen ons speelt
Twee onoplosbare fenomenen
broosjes onder een laagje eelt.

Muzemie

Nu kan ik jou nog door de wereld dragen

op de rug of met de harten tegen elkaar

Nu heb ik nog antwoorden op je vragen

neem jij mijn woorden nog voor waar

Nu is er nog veel nu en weinig morgen

lachen we met gemak alle tranen weg

Zijn het voorlopig kleinekleuterzorgen

die ik met bravoure het zwijgen opleg

Nu zijn we elkaars nog grootste helden

geloven elkaar zonder vraagtekens bij

maken wij wetten en laten ze gelden

vreugde van één maakt de andere blij

Nu is er nog enkel eenvoud tussen ons in

schuilen zon en regen onder één paraplu

Na nu komt later maar met zo een begin

vloeit onze toekomst uit het liefste nu.

Gemeen goed

Zo goed zij het allen menen

het is echt wel gemeengoed

Ik moet er haast van wenen

hun gif sluipt in mijn bloed

Het geluk laat zich boetseren

Waar een wil is, is een weg

Ik zou het moeten uitproberen

Wel, ik wil hier heel graag weg

Ik zorg wel voor mijn zorgen

vrij mijn ondergang te gaan

Voel u allen gerust geborgen

maar vrijwaar me van uw waan.

Woorden om te zwijgen

Wij missen woorden om te zwijgen
de taal om ons gepast in te drukken
het talent om mild inwaarts te neigen
of om voor al wat vernielt te bukken

We vergaten lang het oplossend vermogen
van de stilte die het hart op adem brengt
Onderschatten onuitgesproken mededogen
nadat een vertogen woord heeft gekrenkt

We grijpen ons vast aan loze lettergrepen
en verbouwen de sleur tot rusteloze ruis
woorden lijken ons mee te willen slepen
als broodkruimels naar het verlaten huis.

Vertel me jouw verhaal

Toe vertel me jouw verhaal

Ik wil er alle tijd voor maken

Giet jezelf voor mij in taal

Help me zo bij jou te raken

Wik woorden op hun waarde

en geef adem aan de goede

Laat me aarden in jouw aarde

Wijs me wortels die je voeden

Spreek je hartstocht in m’n ziel

blaas mijn blik nieuw leven in

Verleen je verleden in mij asiel

elk waar verhaal biedt loutering

Dan zal ik zwijgen en begrijpen

Dankbaar voor je kwetsbaarheid

een vrucht komt pas toe aan rijpen

na naakte openheid in bloesemtijd.

Een vuiltje binnenin

Zit er zin achter al die sterren

een geheel achter het heelal

Zou iets ons de weg versperren

tijdens een kosmisch vrije val

Is de tijd er misschien relatiever

kan de toekomst er verleden zijn

Is de aantrekking er explosiever

valt het te vatten met ons brein

Zijn de sterren gewoon neuronen

in de zenuwbanen van een godin

dan kan er geen god ons belonen

zijn wij slechts een vuiltje binnenin.

Flirtend zelfbewustzijn

Ze heeft billen die willen

gezien worden en licht

vangen, vrij onbevangen

een toegankelijk gezicht

Bolle belofte die naakt

blaakt en teder bloost

troost die dieper raakt

god op z’n goddeloost

Oogstrelend en spelend

met blikken die wegen

noch wikken, overtuigd

hoe de huid hier buigt

Een stilleven van geven

verheven in de lenige lijn

langs eros en thanatos

tot flirtend zelfbewustzijn.