in de duisternis
van een duister nis
op een plek waar de zon
zich ooit roos op een beek
te rusten heeft gelegd.
Ik verbeeld me dat er
daar iets wordt gezegd
over het vervlogen leven
dat door jullie beider
opgeleefd werd teruggegeven.
Dat jullie - puur voor de vorm-
discussieren wie er wanneer
eens vooraan mag staan.
Dat jullie aarzelend
de draad weer opnemen
waar de dood hem
lang geleden liet vallen.
Dat jullie er als twee
statige baboesjka's zijn
die zich de eeuwigheid
laten welgevallen.
Ik verbeeld mij
hoe moeder en dochter
nu verenigd voorgoed
elkaar daar liefdevol toefezelen
in de roze avondgloed.
