Een meisje onzichtbaar van streek
houdt zich amper nog staand.
Ze lijdt in gesmoorde stilte en bleek
aan wat blijkt de cyclus van de maand.
Geen onvertogen woord
Geen vraag om haar bij te staan
Ze doet wat ze denkt dat hoort.
Sterk wezen en lijdzaam ondergaan.
Ze weigert wat stillen kan
en raapt zichzelf telkens bij elkaar
Ik kijk toe als onervaren man
maar weet: ware ik haar, ik was onhandelbaar.
Stel je voor, gewoon heel even
je hebt een huis, werk en een gezin
je hebt wat je noemt een typisch leven
en dan klopt plots op je deur de waanzin.
Want de geschiedenis roert zijn staart
vraagt weer oog om oog en tand om tand
veegt alles opgebouwd bruut van de kaart
en maakt jou tot vluchteling in je eigen land
Zo eindig je misschien op het strand van Oostende
je kind en jij onbeschut, geen kant meer uit te gaan
Heel de wereld weet ondertussen van jouw ellende
maar kijkt weg en wacht tot het werk is gedaan.
In het zuiden van Gaza, in het stadje Rafah
gaan op die manier een miljoen mensen door de hel
Ook daar gaan weer nieuwe doden oude achterna
allemaal uit naam voor de veiligheid van Israël.
Een meisje met lang haar,
ogen wild en onbevreesd.
Een dag lang, heel even maar,
was ik dat graag eens geweest.
Getooid in een stoere salopette
en laarsjes met een houten hiel
Dat het lachend op een lopen zet
omdat er iemand voor haar viel
En hoe zij dan de wind ervaart
op haar wangen blozend rood
Dat had ik dan in mij bewaard
en alleen gebruikt in hoge nood.
