Het mag.
Nog een keer per week
wat ooit haast banaal leek.
Op donderdag.
Je uitwuiven naar school.
Je zien schuiven richting horizon
op je fiets. Jij en
ik zwaaiend.
Jij te snel de bocht om draaiend.
En ik dan nog even starend naar niets.
In dat luttele
schijnbaar zonder doel
is het dat ik mij
in alle vrede even vader voel.
Toen ze nee zei tegen morgen
Zei ze ook nee tegen jou
Ze kon echt niet langer zorgen
Ze liet je achter in de kou.
Buiten wacht jou een winter
die onbarmhartig hard zal zijn
Ik zoek de woorden maar vind er
geen die helpen tegen jouw pijn
Laat het duister jou niet vangen
Schreeuw de sterren uit verband
Laat de tranen toe op je wangen
Hou met heel je wezen stand.
In de straat
waar werd gesmeed
was jij mij het meest nabij.
Ook al lachte de toekomst
er zelden hemelsbreed
daar in die ouderwetse negorij.
Maar jij was mooi en jong
en nog tot wonderen in staat
Onder een vaak weifelende zon
stond jij er eindeloos paraat.
Dus als ik je weer mis
Dan is het daar dat ik jou vind
In de straat die jou voorgoed verloren is
maar waar ik gelukkig was als jouw kind.
Het is de wetenschap van het leven
zelf bestuderen in kleine stappen
En dat dan zo door weten te geven
dat zij die het echt willen, het snappen
Of het is licht zachtjes buigen, breken
tot er een nieuw inzicht wordt geboren
Zodat zij die met jouw ogen hebben gekeken
de wereld grondiger zien dan ooit tevoren
Het is deel durven zijn van een organische geheel
Waarin jij vaak het hart bent dat hen voedt
Maar tegelijkertijd en hopelijk minstens evenveel
ontvang je terug wat jij hen geeft in overvloed.
Lesgeven is een blijvend zoeken
naar hoe je het verschil kunt maken
En weet, net dat, vind je niet in boeken
Het is jouw passie die hen moet raken.
