vrijdag 28 maart 2014

Vrolijk vrouwenlied



Noem mij gerust een flamboyante tante
Noem mij gerust de zotste aller dozen
en natuurlijk op familiefeestjes de plezantste
ook al heb ik daar niet zelf voor gekozen
Maar achter al dat gek gedoe
zit een waarheid als een koe
Ik ben breekbaar
Ik ben zo fragiel
en niet weerbaar
voor de krasjes op mijn ziel


Mijn gemoed lijkt opgeruimder
dan het huis van tante kaat
Je vindt niemand goedgeluimder
als witte was fonkelend aan een draad
Maar achter al dat opgewekt gedoe
zit een waarheid als een koe
Ik ben breekbaar
Ik ben zo fragiel
en niet weerbaar
voor de krasjes op mijn ziel


Ik straal straffer dan de lente
wieg mijn heupen door de dag
Ik steek  af bij malcontenten
verpulver hen met mijn meisjeslach
Maar achter al dat licht gedoe
zit een waarheid als een koe
Ik ben breekbaar
Ik ben zo fragiel
en niet weerbaar
voor de krasjes op mijn ziel


Enkel in de nabijheid van een man
die ik echt vertrouwen kan
Laat ik de tranen hun beloop
en veeg mezelf op een hoop
Maar na dat korte triest gedoe
ben ik het treuren alweer moe
Dan word ik weerbaar
en doe ik zalf op mijn ziel
Niet langer breekbaar
bedek ik mijn achilleshiel

Noem mij gerust een flamboyante tante
Noem mij gerust de zotste aller dozen
Want geef toe dat is toch het plezantste
als je doornen niet laat winnen van de rozen
als je doornen niet laat winnen van de rozen


vrijdag 21 maart 2014

Het meisje en de sanseveria




 Sinds kort zit er een meisje aan de kant
ze zuigt dof dieselroet in haar longen
een sanseveria in haar schoot gepland
sprekende ogen en spitse vrouwentongen

Voor haar voltrekt het perpetuum mobile
haar witte jurkje kleurt gestaag asgrauw
met vader moeder wil ze niet meer mee
want ook die zijn zichzelf vaak ontrouw

Na dagen stil protest gaat ze onderuit
de plant in de schoot hangt er halfstok
ze zweet gif uit de poriën van haar huid
in het hart bloeit nu zwarte tulpen wrok

De autokaravaan heeft nooit stilgestaan
een enkeling die dat verschrikkelijk vindt
De sanseveria ligt verlept langs de baan
wezenloos wachtend op het dwaze kind.



donderdag 20 maart 2014

De heroïek van muziek



De redding zit zelden intrinsiek
in wattige woorden dadenloos
maar noodlot wijkt  ademloos
voor het mystieke van muziek


Scheurt het ijs overmoedige boten
of leggen gure getto’s geesten lam
dan  werpen violen een mentale dam
tot een vluchtweg van vliedende noten


Het ontsluit wat niet valt te verwoorden
en brengt geest met hart in evenwicht
Diepe droefheid proeft gauw vederlicht
als het troost vindt in mineurakkoorden

Als ultieme uitdrukking van ons wezen
klopt het de maat waarop we allen gaan
Wie die innerlijke stem niet wil verstaan
moet ooit de dictatuur van de rede vrezen.


woensdag 19 maart 2014

Eenvoudige liefde





Eerst ben ik een kind en jij een kind
ballonnen vrij en zonder tegenwind
die in de ander elkaars gelijke vindt
en al spelend hart met hart verbindt


De tijd verglijdt en toekomst wenkt
jij de vrouw die vertrouwen schenkt
ik de man die onder woorden brengt
hoe onze versmolten geest nu denkt


We zijn eenheid tot wasdom gekomen
Oogsten ons eerlang gezaaide dromen
Ons bloed gaat door de aderen stromen
van nieuw leven om bij thuis te komen


Dan plots de traagheid van de oude dag
met een snelheid die jij noch ik voorzag
We verworden ergens tussen traan en lach
tot koppel dat voldaan terugblikken mag


Jij maakt van ons als eerste de cirkel rond
Ik waak verweesd naast je nog boven grond
De jaren die resten spreek jij door mijn mond
over de liefde die van wieg tot graf verbond

Nu liggen we hier weer samen zij aan zij
Boven ons trekt het leven zacht voorbij
Het onze was: ik voor jou en jij voor mij
Niet meer, niet minder, zoals het getij.

vrijdag 14 maart 2014

Lentelust



Ik lik me lijzig uit je pronte navel
langs je buik zacht als boterwafel, trek
chocolade nazcalijnen op je rug en zoek
met mijn tong eindeloos de weg terug

Ik bestorm je wilde lokken, onverschrokken
dwaal ik er en breng je geur in kaart van wilde
rozen en een vleugje appeltaart. Dan speel ik
garmisch partenkirchen op je neus en land in
je gardamond maar dat is voorlopig tweede keus.

Als Hannibal beklim ik je warme heuvels, euvels
opgetrokken om liefdevol te overwinnen, zinnen
bol van leven en dan heel even die kanteling tussen
overgave of beheersing. Toch maak ik alle zorgen
zoek in de woeste baren van jouw bermuda driehoek.

Finaal laat ik je huid knappen en dorstig happen
naar ochtenddauw dat van de bomen druipt, terwijl
onrust uit je armen sluipt, bloeit diep van binnenuit
de wedergeboorte van de mooiste der vier elementen.
Hier kom ik, hier komt jouw lente.