Sterven in de lijn der verwachting

Er stierven vandaag

dertig mensen

maar ze deden dat

in de lijn van de verwachting.

Alsof je je nu amper

een betere dood kan wensen

dan netjes de curve volgend

van de wereldwijde slachting.

Dat elk van ons ooit zal sterven

ook dat ligt in de lijn

van de verwachting,

maar alsjeblieft laat het niet

als een nummer zijn en pas

na een levenslange betrachting

niet te moeten voldoen

aan dit soort lijn der verwachting.

De zon staat al hoog

De zon staat al hoog

De wind eerder strak

Een bekende viroloog

spreekt over het ongemak

dat ons allen raakt en

ons onrustig maakt

nu het land niet meer

van gezondheid blaakt.

De zon staat al hoog

De wind eerder strak

Rondom mij klinkt droog

de stilte van alleen onder één dak

en binnenin zoeken hart

en hoofd naar de zin

van dit leven in apart

die traag de uren vreet

en alle zuurstof rooft.

De zon staat al hoog

De wind eerder strak

Veel verdwijnt uit het oog

en verder onder het oppervlak:

het lijden los van

coronatijden, de noden

waaraan sowieso al

geen hulp werd geboden,

de dagelijkse strijd om

gehoord en gezien te worden

om dat beetje menselijkheid.

De zon staat al hoog.

De wind eerder strak.

Duiven vliegen weg in een boog

richting lente en ontluikende tak.

Mijn lief Leuven

Mijn lief Leuven,

wat ben je stil.

Jij die altijd zo

graag bruisen wil,

lijkt nu wel leeggelopen.

De studenten zijn

bij je weggeslopen,

cafés en restaurants

op slot en wij kijken

naar jou vanuit ons kot.

Naar je lege straten

vol gemis naar wat er

altijd was maar nu niet is.

Naar de lente in de bomen

die ons nu al laat dromen

van de dag dat we weer

onbezonnen in je armen

mogen komen, om te feesten

om te zijn, om op de trappen

te zitten van je Ladeuzeplein.

Mijn lief Leuven

wat ben je stil

maar weet ooit

komt een einde aan dat

zwijgen, zal het leven

weer de bovenhand krijgen,

zal je weer druk zijn zoals het

hoort. Mijn lief bruisend Leuven

ik kan niet wachten tot jouw

tijd van afwezig zijn

in liederlijkheid wordt gesmoord.

Soms moet je buigen

Soms moet je buigen

zoals een boom voor de storm

en als het leven gaat zuigen

doe dan niet alsof voor de vorm.

Soms moet je gewoon drijven

voluit mee met de stroom

en als de dagen niet meer beklijven

is het tijd voor een volgende droom

Soms moet je stil zijn en wachten

tot je de muziek eindelijk weer hoort

want zelfs na de donkerste nachten

komt altijd een ochtend die gloort.

Voor de Colruyt

Voor de Colruyt

in de rij, fluistert een

oude vrouw naar mij.

"Goh, wat is het stil..."

Ik treed haar lachend bij.

en zeg: "Dat is omdat

iedereen bezinnen wil."

"Zou het?" zie ik haar

ogen vragen. Maar ik

schud zachtjes van nee.

"We wachten lijdzaam op

de nacoronadagen en

draaien dan weer met

de mallemolen mee."

We wuiven naar elkaar

en ieder gaat zijn weg.

Toch denk ik nog altijd

aan haar als ik thuis mijn

woorden bij de groenten

in de vriezer leg.

Het raam snijdt

Het grote raam snijdt

een stukje wereld uit.

Een wolk die voorbij glijdt.

Een zingende vogel zonder geluid.

Schaduwen trekken hun contouren.

Verhullen het onkruid dat overal tiert.

De lente laat zich de mond niet snoeren

hoewel angst volop haar teugels viert.

Onderhuids staat een leven op stil.

De onzekerheid snijdt verdriet de pas.

Een wereld gezien door vernauwde bril.

Broze stillevens wachtend achter glas.

Dichter zijn

Dichter zijn

in tijden

van afstand

is de uitdrogende

rivier beschrijven

vanaf de zelfkant

met woorden

als druppels

op een hete plaat

tot ze verhalen

en inzichten later

weer zonder aarzeling

stromen gaat en

in de bedding van

elke dag belandt.

Tot die dag

is dichter zijn

afstand scheppen

zodat mensen

ook in hun pijn

kunnen blijven ademen

alleen op de oever

aan de overkant.

De stilte hangt

De stilte

hangt in de kamer

als een hamer

die dreigt maar

niet slaat.

Ze kruipt

zonder geluid

onder de huid

en verzwijgt

alle leven

adequaat.

Ze luistert

naar het gonzen

in mijn hoofd

en het bonzen

van mijn hart

dat nu en dan

slagen overslaat.

De stilte

ligt in me als

een wit blad

een bakermat

te wachten tot

ik de wereld

weer binnenlaat.

Slow motion

Een steentje, een put, een feit

Een aarzeling een tikje te lang.

Plots ben je het evenwicht kwijt

Heeft alle voorgaande geen belang.

De val wordt onomkeerbaar ingezet

maar de voorwaartse vaart verhult

nog even dat het uit is met de pret

en alle ongeluk geoefend is in geduld.

Dan verliest het zwaartepunt de strijd

en grabbelen de handen ijl in het rond.

Tenslotte volgt wat geen mens vermijdt

een al te nauw weerzien met de grond.

Valentijn

Een bloem

Een brief

Een gedicht

voor je lief.

Een vlinder

Een lach

Smeltende chocolade

op Valentijnsdag.

Een pakje parfum

Gestrikte genegenheid

Een blozende vraag

naar wederkerigheid.

Een eerste opening

of juist de bevestiging.

Ach, een mens in liefde

is altijd een beginneling.

Laat toe die boekentassen

Laat toe die boekentassen

Een tijdje geen gewone les

We gaan handen leren wassen

en dat zeker een week of zes.

We gaan zien wat een virus doet

met ons land en de economie

en of de regering doet wat moet

in onzekere tijden van pandemie.

We zullen leren over bescheidenheid

en verworvenheden in vraag stellen

Een ervaringsleren in kwetsbaarheid

ontdekken welke neuroses ons kwellen.

Laat toe die boekentassen

en ontdek wat het wil zeggen

als een virus ons kan verrassen

en ons haar logica op kan leggen.

De dag lag

Daar ligt hij

de dag

Leeg en zonder

verwachtingen naar mij.

Niet dat er

niets mag,

maar niemand

hoeft mij vandaag erbij.

Dus leg ik

me naast de dag

en kijk hoe die zich vult

met blauwe lucht en duiven

die er vrank en vrij

doorheen schuiven

en koeren "Eigen schuld,

dikke bult."

Langs het veluxraam

zie ik de wolken glijden

even broos en amorf als ik

maar zonder het zelfmedelijden

waar ik mij bij vlagen

in bekwaam.

Liggend loop ik zo

leeg in de dag

en wacht

tot ik ook deze als

uitgezeten beschouwen mag

onderweg naar het vergeten

van de nacht.

Dubbele x

Ze zat boos

met gekruiste

armen en benen.

Een dubbele X

schijnbaar om niks.

Maar zolang niks

niet was verdwenen,

moest ik er voor buigen,

was het niet goed-

dan maar kwaadschiks.

Want haar Engeland

bleef gesloten,

haar starheid

woordenloos. Dus

wachtte ik

onverdroten,

tot ze praten

weer boven haar

zwijgen verkoos.

Armen en benen

werden terug alfabet

waarmee ze over

papa's idee van niks

netjes een kruis

heeft gezet.

Corona-advies

Hou lichamen

op afstand

en geesten

bij elkaar.

Gebruik allen

uw gezond verstand,

en wees innig

in gebaar.

Trotseer figuurlijk

hand in hand,

dit furieuze

onzichtbare gevaar.

Wees volop

positief gekant,

dan zijn we er weldra

weer mee klaar.

In tijden

Lieve vrienden,

In tijden dat we elkaar

moeten mijden, zijn

hopelijk je kasten

goed gevuld met eten

maar ook engelengeduld

en niet te vergeten boeken

vol verhalen die je weg laten

dwalen naar de liefde en

het leven dat we voor even

anders betekenis moeten

geven. Met mij gaat het.

En wie weet ooit zelfs

weer de goede richting

uit. Zo gaat dat wel vaker

met onkruid. Dus laten we

ons niet vastrijden in

zelfmedelijden maar zorgen

dat morgen na de quarantaine

als we weer live aan elkaar mogen

verschijnen, we kunnen zeggen:

ook deze tijd was er om

om de schoonheid van onze

vriendschap verder bloot te leggen.

Dus laat nu en dan weten

hoe het met je gaat en

daarin jezelf zijn, volstaat.

Liefs,

P.

Kijk je nog mee

Kijk je nog mee

van daarboven

en kun jij geloven

wat dit jaar al bracht

aan vanalles

tussen hard en onzacht,

wat er verloren ging

in huiselijke kring

en hoe de wereld

rondom naar oude

zekerheden smacht?

Kijk je nog mee

van daarboven

en zie je hoe snel

veel illusies doven

nu de wind uit

onverwachte richting waait

veel anders lijkt uitgedraaid

dan ooit zo mooi was gepland

zowel bij mezelf

als in het ganse land?

Kijk je nog mee

van daarboven

en zie je hoe angst

ons van onszelf lijkt te beroven

hoe de onzekerheid knaagt

en om antwoorden vraagt

die er nu nog niet zijn,

want veel is nieuw,

zowel het virus als de pijn

en hoe de inzet van velen

toch hoop en schoonheid

in zich draagt?

Kijk je nog mee, moeder,

of zucht je met gesloten ogen:

Neem het leven zoals het komt

en durf ook nu in morgen te geloven.