geen mens merkt dan dat ik besta
Dan sterf ik stil zonder veel misbaar
en laat in gedachten niets van mezelf na
Elke ademstoot en al die afgelegde jaren
vol goede wil om ergens thuis te komen
Tot ik mensen door me heen zie staren
en de bodem onder mij weg voel stromen
Maar telkens botst toch iemand tegen me aan
en sleurt me onbewust terug in het banale leven
Zo slinger ik altijd tussen wel en niet bestaan
maar geen mens die daar veel om lijkt te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten