Vol ongeloof duwde Stern de boot van de kant
vrij en voor de tweede maal door Tilde gered
Met haar aan zijn zij zette hij koers naar Barreland
samen hadden ze het noodlot een fatale hak gezet
Tilde staarde tot het ponton aan de horizon verdween
zuchtte diep en zocht vertroosting in de armen van Stern
zijn extatische woorden raasden over al haar onrust heen
maar pas toen hij haar eindelijk kuste, raakte hij de kern
In het avondrood vreeën ze op het ritme van de golven
hij voelde zich de koning te rijk en zij was zijn koningin
terwijl Tilde onder verscheurende gevoelens werd bedolven
sliep Stern in en droomde van een grenzeloos nieuw begin
De boot dobberde onder het vale licht van de maan
en mist ontnam de sterren hun vertrouwde luister
Tilde stelde steeds uit wat moest worden gedaan
kroop toch richting Stern en sprak in zacht gefluister
Ik bemin jou maar nog meer mijn volk
Ze huilde, richtte het wapen en schoot
Op zijn borst verscheen een rode wolk
In haar stierf het sprookje een stille dood
Ze vertrouwde Stern toe aan de rusteloze zee
En keerde de boot toen met resoluut gebaar
volk en liefde, onbewust redde ze alle twee
door Sterns dood en wat zich nestelde diep in haar.
Einde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten