Man op een bank

In het park met een schop
tijdens een der laatste herfstdagen
droeg hij moe en met een krop
de liefde traag ten grave

Hij spitte noest de moordkuil
en stortte zijn hart er in uit
dekte alles toe zonder gehuil
in hem klonk zij nog even luid

Vanop een bank hield hij zijn blik gericht
op het liefdesgraf dat aan zijn voeten lag
De winter ontnam zijn wereld alle licht
zodat hij voor zichzelf geen toekomst zag

Maar op een lentemorgen zat daar een vrouw
die vanaf die dag samen met hem staarde
of er iets ontluiken zou
uit de nu door haar omwoelde aarde.