in een stampvol café
Rond mij enkel dwazen
die mompelen als de zee
Dan zingt een sirene
in de schelp van mijn oor
mag ik je bril eens lenen
daar draag ik wel zorg voor
Alles wordt nu waas
alsof ik in de branding verdrink
terwijl zij van deze dwaas
vrijpostig de blik opblinkt
De glazen worden schermen
waarop zij liefde projecteert
vingers die zich ijverig ontfermen
alsof ze een denkbeeldig hart masseert
Geroerd en nog halfblind
stroom ik vol van haar
Maar zij heeft slechts de bril bemind
zij is opticien en... klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten