Verwezen naar een stoel
op 1,5 meter van elkaar.
Ik zeg: Samenzijn is het doel
dus vertellen jullie maar.
De blikken zoeken in het rond
vanonder de ongeknipte haren
Het mondmasker om de mond
doet hen echter de adem sparen.
Aarzelend komen ze uit hun tent
beantwoorden braaf de vele vragen
Maar we lijken elkaar ietwat ontwend
na al die verplicht geïsoleerde dagen.
Ze beweren dat het goed met hen gaat
maar ik zie weinig lachen in hun ogen.
Er is weemoed die zich niet vangen laat
naar al wat ze willen maar niet mogen.
Ik noem hen flink en mijn jonge helden
Prijs hun inzet in deze maffe coronatijden
Maar wat zou ik hen zoveel liever melden:
Tijd om ons terug aan het normale te wijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten