Ik streel waar ooit
haar vleugels zaten
voel hoe ze glooit
en gloeit onder het praten
over een tijd van vederlichte
meisjesachtigheid die in het
het zand onder haar begraven ligt.
Ik luister naar de wind
in haar haren die verzint
dat verjaren garen spint
uit de droom die we laten varen
omdat hij geen juiste hartslag vindt.
Ik lees blind haar huid
braille rond de taille
en prijs mij gelukkig
ook als ze later onder het geluid
van vleugelslag verdwijnt
naar waar ik haar niet volgen mag
omdat haar gloeiend glooien in mij
verder deint.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten