en staart wat voor zich uit.
Het geeft haar iets tragisch.
Een klacht zonder geluid.
Ze is een en al lieve zachtheid
maar toch leeft ze gekooid.
Vaak vermoed ik eenzaamheid
in de blikken die ze me gooit.
Het is niet dat we niets geven
van aandacht tot paardenbloemen.
Maar als ik zoals haar moest leven,
ik zou het geen echt leven noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten