alsof het aarde is,
naar wat nog kan deugen
dat voor mij van waarde is.
Tussen herinnering en leugen
stoot ik zo op een vreemd gemis
hoe ik mij als kind kon verheugen
om veel van wat nu verdwenen is.
De melkboer aan de deur
en de geur van vrijdagse vis,
witgesteven lakens en
de klanken van de dorpskermis,
Het idee dat ondanks de breuken
geluk ooit weer te vinden is.
Het blijkt allemaal gemis
naar de goede tijd met jou
naar al wat vervlogen is
en ik voor altijd houden wou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten