Papa zwijgt.
Niemand die er
nog een woord uit krijgt.
Ik lach hem toe.
Ik zoek zijn hand.
Maar hij kijkt kwaad
naar de and're kant.
Ik huil heel stil.
Ik bedenk een plan
omdat ik zo graag wil
dat hij weer lachen kan.
Ik vraag hem om te ruilen
zijn boosheid voor mijn verdriet.
Daar moet hij eerst om huilen
waarna een lach het daglicht ziet.
Ik zeg dat ik iets minder hard
mijn zin zal willen krijgen.
Hij belooft mij op zijn hart
nooit nog zo boos te zwijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten