Ik verlang naar een stad met menskleine pleinenwaar wind zich aan de maximumsnelheid houdt
met warme mediterrane kleuren in de kozijnen
en de toekomst op een liederlijk verleden bouwt
Autoloze vrijhavens vol met verlegen lampions
schuifelende terrasstoelen en accordeonmuziek
met de sfeer van berusting eigen aan eindstations
en het wijfelend geluk zoeken bol van dramatiek
Waar als de nacht op haar holst is en vereenzaamt
de huizen en plavuizen hun laatste warmte vrijgeven
een enkeling zijn ziel in een bierglas verdonkeremaant
wachtend op die ene zwaluw die de lente doet herleven
Een bescheiden plek waar jij en ik weer mens zijn
groots in eenvoud, in gelijke tred met onze schaduw
met dagen vol liefde, nachten vol gedeelde ambrozijn
waar ik dankbaar het leven een eindje verder duw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten