Een oude vrouw
trekt met een rolluik
de dag op gang
De slaap nog in haar ogen
en gerimpelde appeltjes
als wang.
Ze ziet twee schoolmeisjes
aan de overkant van de straat
die wachtend op de bus
de wereld vergeten
dansend in de maat.
De lage septemberzon
legt amber
over hun wiegende haren
en giet weemoed in de blik
van de vrouw die staat te staren
naar de lichtheid en de onschuld
zoals die kan gloren
als de schaduwen van de toekomst
nog netjes zijn verhuld.
Dan neemt een autobus
de meisjes met zich mee.
In de oude vrouw
zakt stilletjes
een rolluik terug naar benee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten