De zon schuifelt
door de kamer.
Schaamteloos en hartelijk
legt ze het stof bloot
dat opstuift onder
mijn strompelen
en toont onverbiddelijk
de strepen op het raam
van mijn bestaan.
Als een oud vrouwtje
met verstilde stem
vertelt ze hoe de dingen zijn
in volle zonneschijn
en zonder te oordelen
verlegt ze slepend mijn blik
naar de anders levenloze
dingen die oplichten
onder haar aandacht.
Wimpels van een
vervlogen feestje, half gelezen
boeken die met gekromde rug
openliggen, kruimels die het
ontbijt overleefden en de vloer
korzelig maken. Daartussen de
lege lucht die stemmen ontbeert
om te kunnen trillen.
Als ze de kamer verlaat,
neemt ze getrouw een vleugje
kleur van alles mee en laat
de kamer bleker achter dan
voorheen. De vreugde
om haar bezoek wordt
weemoed. Het stilleven
valt stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten