In de zoetzure geur
van rottende herfstbladeren
herken ik het bejaarde kind
dat verval omarmde en tranen
deelde met de regen terwijl
de najaarsschemer de plassen
voor het doel toedekte en de
modder opslokte die het kind
in zijn vlucht wachtten.
In de zoetzure geur
van rottende herfstbladeren
zit voor altijd het geluk vervat
van een kind dat niets verwachtte
van geluk en moeizaam leerde
om klein te zijn zodat ongeluk
over hem heen zou zien of
gewoon een keertje ontzien
misschien.
In de zoetzure geur
van rottende herfstbladeren
zoek ik vandaag de mist die
troost en het kind opwekt
dat onder een bladerdek
van verdwenen jaren de bal
aan het rollen houdt en
deze ouder wordende man
opnieuw leert tranen met
de regen te delen en daar
vrede mee te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten