langs je buik zacht als boterwafel, trek
chocolade nazcalijnen op je rug en zoek
met mijn tong eindeloos de weg terug
Ik bestorm je wilde lokken, onverschrokken
dwaal ik er en breng je geur in kaart van wilde
rozen en een vleugje appeltaart. Dan speel ik
garmisch partenkirchen op je neus en land in
je gardamond maar dat is voorlopig tweede keus.
Als Hannibal beklim ik je warme heuvels, euvels
opgetrokken om liefdevol te overwinnen, zinnen
bol van leven en dan heel even die kanteling tussen
overgave of beheersing. Toch maak ik alle zorgen
zoek in de woeste baren van jouw bermuda driehoek.
Finaal laat ik je huid knappen en dorstig happen
naar ochtenddauw dat van de bomen druipt, terwijl
onrust uit je armen sluipt, bloeit diep van binnenuit
de wedergeboorte van de mooiste der vier elementen.
Hier kom ik, hier komt jouw lente.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten