Het jeukt onder huid.
Opgespaard verlangen
wil eruit
maar zit gevangen
in onmacht
na duizend-en-geen-
enkel-gedeelde-nacht.
Het jeukt achter de ogen.
Water welt en spoelt
al wat goed bedoeld
maar te licht gewogen
is weg tot na een poosje
nieuw aarzelen wildgroeit
en als verstild doornroosje
naar binnen vloeit.
Maar het jeukt ook in het bloed.
Voorbij wat moet
en soms moeilijk om dragen
wil het vragen
niet op te geven met streven
naar dat lang en gelukkig leven
waar elk grietje een hans heeft
om zich in het donkere bos
van morgen te wagen.
Het jeukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten