Groen gebloemd behangpapier
en schaduwen onder het bed.
Slaapkamerdeuren op een kier
voor licht dat bange kinderen redt.
De geur van vers gesteven lakens
en het zuchtend kraken van de trap
Beneden verzet moeder moedig bakens
Al heeft het lot meer vingers in de pap
Rollende stenen kleuren alles zwart
Een neuzelende man vraagt hoe dat voelt
Ze zingen over hoe liefde krast in een hart
en hoe je met whisky verdriet wegspoelt.
Buiten steken de sterren zichzelf aan
en knorren de oude varkens in hun stal.
Er zit al even geen mannetje meer in de maan.
Maar er is nog zoveel moois dat komen zal.
De ogen gaan toe en het licht gaat uit.
De dag voegt zich bij het verleden.
Maar als ik op een foto van mijn moeder stuit
kan ik die kamer in mezelf zo weer betreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten