Alleen in een bubbel
hoor je het zwijgen
tel je de uren dubbel
zonder er vat op te krijgen.
Alleen vol gedachten
als doodlopende straten
zit je in stilte te wachten
en met jezelf te praten.
Alleen met vier muren
en niets dat nog hoeft
wil je brieven versturen
met als stempel bedroefd.
Alleen om te dragen
wat ooit evenwicht leek.
Zinnen worden vragen,
niets houdt nog steek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten