als vlokken
die stilte lokken
en je toedekken als een deken.
Die wil ik herontdekken
en voor je uitspreken.
Ter verering.
Ter bezwering
van het winterlandschap
waarin je bent herschapen.
Ter lering
uit de wreedste grap
die weldra vragen zal
met ogen open te slapen.
Woorden
als een laatste sneeuwtapijt
vol rust en troostend mooi
Ultieme ode aan je weerbaarheid
en wars van elk besef van dooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten