De vaat

Vaak stonden we in vaal keukenlicht
van een peertje met te weinig ampère
ik nog jong maar tot de vaat verplicht
jij noeste moeder met een eigen flair

Buiten koud, binnen haardvuurwarm
de oliecrisis deed verwachting dalen
de mode was verhullend kleurenarm
onze pijn verzwegen we in vele talen

In opspattend schuim scholen dromen
het raam spiegelde onze verbondenheid
het was ons moment van samenkomen
ons dagelijks vinden in gedeelde tijd

Als het water door de goot verdween
spoelden we elk naar ons eiland terug
Zo hielpen we elkaar door dagen heen
als verdwaalden op een wankele brug

Veel vuil en verdriet is in zee gespoeld 
de familiefeesten vakkundig volgepraat
Nooit nog me zo dicht bij jou gevoeld
als toen die winteravonden aan de vaat.