Ze is huilend weggelopen
van een spel niet echt van tel.
Ik heb tot mijn spijt
op haar geroepen.
Het geduld heel even kwijt.
Dat had niet gemoeten.
Dat heb ik haar gezegd.
Want huilen is een recht.
We praten over verliezen
Hoe moeizaam ik dat heb geleerd.
Maar ze zucht: papa, dit zie je nu verkeerd
Want verliezen kan ik al
Het zijn flauwe reacties van anderen
waar ik steeds weer over val.
Ik zeg dat ik dat begrijp
Zoiets is nooit echt fijn
en daar in elkaars armen
worden voor even even klein.
Ik zeg sorry voor het roepen.
Dat had echt niet gemoeten.
Zij zegt: ach je bent om van te snoepen
Een soms zelfs een veel te suikerzoete
Je bent de liefste papa die ik ken.
Ik besef ineens: Zij is het die maakt
dat ik de beste versie van mezelf ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten